«اعتکاف» رمضان کوچک

شب از نیمه که بگذرد، در کوچه ها توشه ای کوچک به دست، به سمت خانه ی خدا می رود.
کدام خانه ی خدا؟
نه ! این خانه با آن خانه کمی فرق دارد!
این خانه استطاعت مالی نمی خواهد و تکلّف سفر حج ندارد. و از همه مهمتر دستان خادمانش به خون هیچ بی گناهی نیالوده و نزدیکی های این خانه ضلالت پروری نمی کنند.
اینجا تالاب وهابی و داعشی و القاعده ای و بوکوحرامی و «آل یهود» نیست.
اینجا تنها صاحبخانه است و میهمانش. معبود و عبدش.
بگذریم، کجا بودیم؟...
از هر که می پرسی، با شوخی از کنارت می گذرد و نمی خواهد به راحتی بگوید به کجا عزیمت می کند.  اما در و  دیوار شهر به تو می گوید امشب شب ضیافت محبوب است. در ایام البیض!.
و او  تو را می خواند و طلب می کندت آن یار محجوب.
انگار سفره میهمانی خدا گسترده شده. اما چه زود؟ مگر رمضان رسیده است و من غافل؟
آری! رمضان کوچک است.
این بار به جای سی روز سه روز می آزمایند و محک می زنند،
در ایام «اعتکاف».
می خواهی میهمان شوی؟
معتکف شوی؟
عزیز شوی و آماده؟
بسم الله ...
ایام اعتکاف رسیده و تو، ای معتکف؛
باید دهان ببندی و سه روز در حجره ی حضرت باری بیتتوته کنی و فقط فکر و ذکر، به غفار بسپری و بکر بیرون آیی.
این دهـان بستـی دهانـــی باز شد                تا خورنده ی لقمه‌های راز شد
لب فروبنـد از طعــام و از شـراب                سوی خوان آسمانی کن شتـاب
گر تو این انبان ز نان خالـی کنــی                پر ز گوهرهــای اجلالـی کنــی
این تمرین است برای تو که می خواهی میهمان سفره ی رمضان شوی.
رفاقت تمام کن! ما را هم فراموش مکن. راستش نه! از ما واجب تر هم هست!
شیعیان یمنی، همان ها که مقدمات فرج مولایمان مهدی (عج) را رقم خواهند زد!، چشم به راه دعای تواند.
عراق ملتمس دعای توست. رزمنده سوری هم همینطور ...
بعد، آقا سید علی را فراموش مکن. آقایمان را می گویم...، خامنه ای عزیز...
سایه اش باشد بر سرمان. تا ظهور دولت یار ...
اگر جایی هم ماند بعد از چهلمی هم ایراد ندارد، اگر جایی ماند در ذهن الهی ات؛ ما را هم یاد کن که سخت محتاجیم به دعای شما،
خوشا به حالت، در آن خلوتِ پر جلوت آسمانی ات.
التماس دعا ... یا علی...

حمیدرضا اکبری