شنبه / ۳۰ بهمن ۱۳۹۵ / ۱۱:۲۱
سرویس : دین و اندیشه
کد خبر : ۲۷۶۸۲
گزارشگر : سید پویان حسین‌پور
به قلم امام جماعت مسجد امام حسین(ع)؛

وحدت از دیدگاه علوم عقلیه و نقلیه/وحدت از منظر فاطمه زهرا(س)

حجت الاسلام عبداللهی معتقد است، از دیدگاه عقل و نقل، وحدت یک ضرورت انکارناپذیرست. آیات و روایات و سیره پیشوایان معصوم(ع) حاکی از اهتمام ویژه دین اسلام به مساله وحدت است.

به گزارش خبرنگار پایگاه تخصصی مسجد، امام خمینی(ره) وحدت را عامل قدرت و تفرقه را موجب سستی پایه دیانت تلقی کرده و وحدت جهان اسلام برای حضرت امام آرمانی بزرگ تلقی می‌شد. ایشان درد و ضعف ملت را در تفرقه می‌داند و مجد و عظمت را در وحدت و همدلی. ایشان راهکارهای مؤثری را برای تحقق هم­گرایی و همدلی امت اسلامی ارائه می‌دهند و خود نیز پای در میدان می‌نهد و به بسیاری از آن راهکارها جامه عمل می‌پوشاند. ایشان یکی از راهکارهای اساسی وحدت اسلامی را ایجاد حکومت اسلامی می‌دانست. امام خمینی در بیان مفهوم وحدت دو نکته با هم بودن و اجتماع داشتن و اعتصام در راه حق را مطرح می‌کنند و اعتقاد دارند که وحدت حقیقی بدون اعتصام به حبل خدا معنا نخواهد داشت. وحدت از دیدگاه امام دارای دامنه وسیعی است و وحدت مستضعفان یا مسلمانان در راه اهداف کلی دینی و دستیابی به کمال و رشد مطرح می‌باشد.حجت الاسلام محسن عبداللهی امام جماعت مسجد امام حسین(ع) و استاد حوزه نیز وحدت را ضرورتی انکار ناپذیر می داند و معتقد است برای داشتن وحدت ابتدا باید به مفهوم آن توجه داشت و لزوم آن را در دنیای کنونی و به لحاظ سیاسی مورد توجه قرار داد. آنچه در ادامه می آید یادداشتی است که حجت الاسلام عبداللهی در باب وحدت نوشته است.

از دیدگاه عقل و نقل، وحدت یک ضرورت انکارناپذیرست. آیات و روایات و سیره پیشوایان معصوم(ع) حاکی از اهتمام ویژه دین اسلام به مساله وحدت است.

ازدیدگاه عقل، تفرق عامل تحیرات هر قدر راهها متعدد و متفرق باشد به همان میزان انتخاب مشکل تر و قدرت تصمیم‌گیری مشکل‌تر می‌شود. همنطور که اگر کسی برای خرید شیرینی به قنادی برود و با انواع و اقسام متعدد از شیرینی جات مواجه شود قطعاً انتخاب برای او سخت تر می‌شود. وحدت عامل انتظام و انسجام، به عکس کثرت سبب هرج و مرج و تحیر می‌شود. لذا خداوند مردم را به وحدت تشویق و از افتراق نهی کرده و می‌فرماید: (وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا؛ همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید(آل عمران- 103)).

بنابراین،لازم است ابتدا مفهوم وحدت را شناخت سپس درباره آن سخن گفت. چنانچه موضوع معین و معلوم نباشد نمی‌توان حکمی بر آن جاری کرد. همچنین اگر مفهوم وحدت شناخته و تعریف نشود، نمی‌توان وحدت را مدح یا قدح کرد.

لذا اگر مراد از وحدت این باشد که مردم با نحله‌های فکری متفاوت و اختلافات اعتقادی و  سلائق و ذوائق خاص، دارای یک فکر،یک عقیده، یک گرایش و یک سلیقه و یک بینش و باشند. آنگاهمی توان گفت چنین وحدتی فقط در عالم ذهن و تصور، ممکن و حتی ممدوح و پسندیده است و در عالم خارج، امکان وقوع ندارد.

تاکنون به ندرت دیده شده که بین دو فقیه شیعی و یا دو فیلسوف و متاله شیعی، اختلاف نباشد، اگر هم بوده شاذ و کمیاب است. لذا به هیچ وجه نمی توان اختلاف آراء و اندیشه را از اذهان اندیشمندان موحد و شیعی از بین برد.

فضلاً مراد از وحدت این نیست که بخواهیم اختلافات را از تمام مردم اعم از ملحد و موحد و یا شیعه و سنی برداریم. حتی می‌توان گفت این نوع وحدت چه بسا وحدت مذموم باشد. چون این نوعِ وحدت، راه تحقیق و تفحص و کنکاش را مسدود و آزاداندیشی را سرکوب و راه پیشرفت و توسعه عقلی، فکری و عملی را می‌بندد.

اگر مراد از وحدت این باشد که اهل سنت، شیعه و یا اهل تشیع، سنی و همه یکدست شوند، ممکن است بالذات ممدوح باشد، ولی بالعرض امکان ندارد و یا حداقل فعلاً امکان تحقق ندارد. چه بسا طرح آن باعث عکس العمل نشان دادن و  موضع گیری یکی در مقابل دیگری شود. بر این اساس، مراد از وحدت چه می تواند باشد؟

در جواب میتوان گفت: مراد از وحدت این نیست که هر کدام از پیروان مذاهب از عقایدشان دست بردارند به عبارت دیگر وحدت عقیدتی نیست. بلکه مراد از وحدت شیعه و سنی این است که وحدت سیاسی داشته باشند. اختلافات خود را به حداقل برسانند و موضع مشترکی در برابر دشمنان داشته باشند و بدانند دشمن مشترکی به نام آمریکا و ایادی آن دارند. در برابر این دشمن جبهه واحد و مشترکی تشکیل دهند. چنین وحدتی از نظر عقلی و شرعی ممدوح و پسندیده است. چنین وحدتی موجب قدرت و قوت و وان مسلمین در برابر دشمنان می‌‎شود و ضریب امنیت را در بلاد مسلمین مضاعف می کند و به تبع آن باعث پیشرفت های علمی، معنوی و اقتصادی و نظامی و غیره می‌شود.

اما این وحدت چگونه حاصل می‌شود؟ این نوع از وحدت سازوکارهای خود را دارد. این وحدت معلول علل و عواملی است:

1- یکی از عوامل وحدت این است که مسلمین حول مشترکات خود سیر کنند. لذا خداوند متعال می‌فرماید: (وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا ؛ و همگی به ریسمان خدا، چنگ زنید، و پراکنده نشوید(آل عمران-103)).

خواه این حبل، قرآن باشد یا اسلام، خواه خدا باشد یا پیامبراسلام خدا(ص).

بنابراین اولاً؛ لازم است مسلمین موضوعات مشترکه خود را پیدا کرده و آنها را تقویت و تشدید و تعمیق کنند.

دوماً؛ یکی دیگر از عوامل وحدت، شناخت و بصیرت پیداکردن به عواملی است که موجب تفرقه و تشتت و اختلاف بین مسلمین و شیعه و سنی می شود تمام منافذ اختلاف را سد نمایند به عبارت دیگر دشمن شناس باشند. همچنین بدانند دشمنان از چه راههایی قصد تخریب و لطمه زدن به وحدت را دارند لازمه دشمن شناسی این است که با آنها طرح رفاقت و دوستی نریزند به آنها اعتماد نداشته باشند.

همانطور که خدا وند می‌فرماید: (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ؛ بدانید که دشمنان هرگز از مسلمانان رضایت و خشنودی ندارند مگر اینکه از کنند(ممتحنه-1)). بجای تظاهر به سبب و لعن، به علوم و فضائل آنها، تقریب آنها در نزد خداوند، منزلت آنها در نزد پیامبر(ص) و محبت رسول الله به این بزگواران بپردازند. یعنی حب را علنی و بغض را مخفی کنند، تولی را برونی و تبری را درونی کنند. البته این به آن معنا نیست که حقایق تاریخی و واقعیات کتمان شود بلکه بایستی در فضایی صمیمی و به دور از تعصبات، بحث های علمی و تاریخی داشته باشند. اصلاً طبق قاعده تعریف«الاشیاء‌باضدادها»، شما اگر فوراً بشناسانید تاریکی و ظلمت خودبخود شناخته می شود و خودبخود از ظلمت، نفرت بوجود می‌آید: (فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِی أَنزَلْنَا وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ؛ پس به خدا و پیامبرش و این نور که نازل کرده ایم ایمان بیاورید و خدا به کارهایی که می‌کنید آگاه است (تغابن-8)) و همچنین (اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ؛ خدا سرپرست کسانی است که ایمان آورده باشند، آنها را از ظلمت ها به سوی نور هدایت می کند (بقره-257)). بر این اساس چنانچه مخاطب فضائل را بشناسد، خود بخود از رذائل بیزار می‌شود.

امام عادل و برحق را بشناسد، وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً، خود بخود امام ظالم و کفر را شناخت پیدا کرد و خود بخود منزجر می‌شود.

همانطور که خداوند می فرماید: (وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی‏ دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ؛ و اگر سوگندهای خود را بعد از پیمانشان شکستند و در دین شما طعنه زدند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید که ایشان پایبند به سوگندی نیستند، شاید بوسیله این عمل دست بردارند(توبه-12)).

4- عدم اهانت به عقاید یکدیگر

5-عدم اهانت به امامان و رهبرانشان

 


https://www.masjed.ir/u/2NU

ارسال نظر

تعداد کاراکتر باقیمانده: 500
نظر خود را وارد کنید

سایر اخبار

اهمیت شب‌های قدر در کلام رهبری
 
بازخوانی بیانات امام خامنه‌ای درباره انس با قرآن
 
رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد اعلام کرد
 
امام مسجد «شهدای پانزده خرداد» قرچک گفت:
 
در راستای لبیک به فرمان رهبر انقلاب
 
حجت الاسلام یاسینی مطرح کرد: