محرم که می‌آید شور و حرارتی متفاوت در جان‌‌ها پدیدار می‌شود. تا سفره ارباب در مساجد، حسینیه‌ها و خانه‌ها پهن می‌شود، هر کسی به سهم خود برای مظلوم کربلا نذری می‌کند و مایه محبت خویش را با دیگران قسمت می‌کند.
نذری رفیع وزیری نژاد به قول خودش مثل خیلی از نذری‌های بزرگ نیست اما او همیشه می‌گوید من از نذری‌های کوچکم حاجت‌های بزرگ گرفته‌ام مثل نذری کفشداری مسجد در محرم و صفر:
معرفی
نام: رفیع وزیری نژاد
خادم و پیرغلام هیئت مسجد مسجد امام حسن عسکری، محله امام‌زاده عبدالله(ع)
نذرم برای سفر حج بهترین خاطره‌ام است. آن روز باور کردم وقتی دلی بشکند و با خلوص نیت چیزی را از خدا‌ طلب کنی به آن می‌رسی.
از بهم ریختگی کفش‌های ورودی مسجد دلم گرفت
یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایم سفر حج و زیارت خانه خدا بود. آرزویی که با وجود تلاش‌های بسیار هنوز به آن نرسیده بودم. به یاد دارم سال 1355 بود. آن روز وقتی به مسجد آمدم و کفش‌های پخش بر زمین نمازگزاران را دیدم دلم گرفت.
با دل شکسته و خلوص نیت حاجت گرفتم
همان روز با خدای خود عهد کردم اگر زیارت خانه‌اش را نصیبم کند کفشداری نمازگزاران در ایام محرم و صفر را برعهده بگیرم. شب وقتی به خانه آمدم حاج آقا فاتحی یکی از نمازگزاران قدیمی مسجد با من تماس گرفت و گفت: وزیری، فردا برو واکسن بزن اسمت را برای سفر حج نوشته‌ام.
نذر حتما نباید سنگین باشد
برای حاجت گرفتن حتماً نباید نذر سنگینی کرد. نذری نباید غذا دادن به هیئت یا برگزاری چندین شب هیئت در خانه‌ات باشد. پس از ازدواج چند سالی صاحب فرزند نشدیم. ماه محرم نذر کردم اگر خدا فرزندی به من عطا کند برای مسجد علامت و پرچم تهیه کنم. با به دنیا آمدن فرزند اولم نذرم را ادا کردم.
با هر چه در توان دارید نذر کنید
جوان‌تر که بودم بارها نذر کردم صحن مسجد را تمیز کنم یا پذیرایی از نمازگزاران و عزاداران در ایام ماه محرم و صفر را برعهده می‌گرفتم. حالا به دلیل سن و سالم توانایی این کارها را ندارم پس سعی می‌کنم کارهایی که در توان دارم، نذر کنم.