بسم الله الرّحمن الرّحیم
در سوک عزیزی نشسته ایم که فقدانش تأسّف و اندوه ولی امر
مسلمین را در پی داشت و برای حوزه های علمیه و جامعه ی دینی ثلمه ای توان فرساست.
در وصف عبدالله راحل، تعابیری از لسان مبارک رهبر عزیزتر از
جانمان و لسان شریف علمای گرانقدرمان شنیدیم که ما را متحیّر کرد و تازه پس از
رحلت آن مهربان واعظ، قدرش بر همگان آشکار گشت و امّت قدرشناس مان در تهران و قم
مثل پروانه بر گرد شمع تابوتش چرخیدند و وداعش گفتند.
چه تعابیر لطیف و عمیقی!
عالمِ واعظِ درس‌آموز؛ منبع پرفیض؛ عالم وارسته؛ ؛
سالک عاقل؛ مربّی مهربان؛ عالم ربّانی و فرزانه، واعظ متّقی و اثرگذار و ...
ای که از سلاله ی پاک حضرت کوثر، فاطمه ی اطهر، زهرا
سلام الله علیها هستی و مصداقی از مصادیق خیر کثیر!
ای عبدالله!
ای واعظ دلسوز و دلسوخته!
ای روضه خوان مخلص آستان بلند عترت رسول خدا علیهم
صلوات الله!
رحمت بی کران پروردگار رئوف و رحیم گوارای وجود
شریف و نازنینت؛
با همان لحن شیرین و بیان دلنشینت، در محضر عظیم
الشأن اجداد طاهرینت ما خاک نشینان را یاد کن و سلام و صلوات ما خاکساران را به
آستان حضرت کوثر ابلاغ نما ...
یادداشتی از : حجت اله ذاکر