الگوی مدیریت و رهبری در قیام روز عاشورا

به گزارش سرویس مسجدپژوه پایگاه تخصصی مسجد؛ امروزه در پنداشت همگانی، رمز پیروزی مدیران سازمان ها در سبک رهبری آنها است. هر چند ویژگی هایی همچون داشتن اندیشه راهبردی، شناخت مهارت های فنی و اقناع سیاسی با اهمیت هستند، ولی اکنون در صدر گزینش جا ندارند. بویژه، هنگامی که سازمان ها به گرفتاری افتاده و در شرایط پیچیده در پی یک مدیر مؤثر باشند کمتر به هوشمندی و تجربه فرد توجه دارند. سرمایه گذاران، تحلیل گران و نشریه های تخصصی مدیریت نیز این مسئله را دنبال می کنند و همین گونه می اندیشند; یعنی سازمان ها و مؤسسات امروزه در پی رهبران هستند تا مدیران بورکرات و یا تکنوکرات.

 

از سوی دیگر در حوزه مدیریت نظامی، جنگ روانی تازه ترین اسلحه نبرد است و بر ضد برنامه سازمانی، شجاعت، جنگ آوری و اعتماد به نفس به کار گرفته می شود. «جنگ روانی » حتی در دفاع نیز به کار گرفته می شود، لکن با هدف تقویت روحیه نظامی و ملی سربازان.

 

بر این اساس، در چنین شرایطی هدایت نیروها در جهت اهداف سازمان، همسو کردن هدف های فردی آنان با هدف های سازمان، تفهیم و تفهم متقابل، ایجاد انگیزه جز از طریق رهبری در اعمال مدیریت امکان پذیر نیست. به عبارت دیگر، در یک جمله می توان گفت که شرایط و ملاحظات مزبور سبک رهبری را در مدیریت به کلیه سازمان ها به ویژه سازمان های نظامی دیکته می نماید.

 

از این رو، سبک رهبری منحصر به اسلوب های اداره جامعه نمی شود. اداره کنندگان سازمان ها، مؤسسات و دستگاه ها باید مدیران خود را علاوه بر دانش مدیریت، به ویژگی و مهارت رهبری نیز مجهز نمایند.

 

بنابراین از آنجا که محتوای حرکت عاشورای حسینی،  تبلور عینی یک الگوی رهبری موفق و مؤثر است، بررسی آن به عنوان یک مسئله مهم و زنده ضرورت دارد.

 

در نیمه دوم قرن حاضر، و به ویژه در دهه های اخیر، توجه پژوهشگران بیشتر به تفاوت ماهوی میان این دو مفهوم جلب گردیده است. از این رو، دیدگاه نوین دانش مدیریت کوشیده است تا گونه های تمایز ماهوی میان این دو مفهوم را تشریح نماید.

 

به زعم ما، میان رهبری و مدیریت تمایز مهمی وجود دارد; رهبری ماهیتا مفهومی وسیع تر از مدیریت است. رهبری یک امر معنوی و تعهدی است; رهبری یک نقش و وظیفه انسانی است که مدیریت موظف است آن را به کار گیرد. به عبارت روشن تر، رهبری نیازهای معنوی و انسانی یک سازمان را برمی آورد، ولی مدیریت ابزارهای مادی و تکنیکی افزایش تولید و رفع نیازهای مصرفی انسان ها را در سازمان شامل می شود.

 

رهبری، آن توان و برجستگی ویژه ای که در محدوده مسؤولیت سازمانی، هماهنگی لازم را ایجاد می کند، مشکلات پیش آمده را از سر راه بر می دارد، ضعف ها را تقلیل و قوت ها را افزایش می دهد.

 

بنابراین تفاوت اصلی میان این دو مفهوم، در کلمه سازمان نهفته است; رهبری ضمن اینکه برای تحقق هدف هایش مستلزم کار کردن با افراد و به وسیله افراد است، لیکن این هدف ها، الزاما هدف های سازمانی نیستند.

 

 

 

به طور خلاصه می توان چنین برداشت کرد که رهبری اعم از مدیریت است; زیرا چنان که مدیر توانست نظام تمایلات عمومی، نظام اندیشه و بالاخره نظام رفتار عینی مجموعه انسانی تحت سرپرستی خود را به صورت منسجم و هماهنگ به منظور اجرای مدیریت و یا تحقق هدف مشخص سازماندهی و هدایت نماید، می توان گفت که مدیریت در عالی ترین درجه خود، یعنی «رهبری » محقق گردیده است.

 

 

 

امام حسین علیه‌السلام با توجه به درک دوران حکومت پدرش و برادر بزرگوارش امام حسن مجتبی علیه‌السلام و همچنین بی وفایی مردم کوفه، به درستی می دانست که دعوت 12 هزار نفری مردم کوفه از ایشان، به واقعیت نزدیک نیست. لذا در مقابله با یزید، با توجه به یاران اندک و اهداف عالی، یعنی بیداری جامعه اسلامی و افشای عملکرد حکام جائر به ویژه یزید، می بایست شیوه مبارزه را نظامی - فرهنگی انتخاب کند.

 

به روشنی می توان گفت که این نوع مبارزه، اولین بار بود که در این نهضت به کار می رفت. از این رو امام حسین علیه‌السلام تصمیم گرفت زنان، کودکان کم و سن و سال حتی کودک شیرخواره خود را در عملیات کربلا شرکت دهد.

 

شاید در نخستین نگاه، همراه آوردن کودکان و زنان برای هر شنونده ای شگفت آور باشد و احساس شود که با مدیریت نظامی ناهمساز است، اما وقتی مجموعه ماجرا را مطالعه کنید، در می یابید که حرکت زنان و کودکان خردسال در دل تاریکی از کوره راه ها و بیابان ها، از مدینه تا مکه و از آنجا تا کربلا و همچنین پس از حماسه کربلا و بازگشت به سوی مدینه، آن هم از غیر مسیر اول، کاملا حماسه کربلا اطلاع رسانی گردید و عاطفه مردم را برانگیخت و آتش بر دل های مرده زد و سؤال هایی در اذهان عمومی به وجود می آورد که بعدها ثمره آن روشن گردید; که آن تثبیت حقانیت قیام امام حسین علیه‌السلام و ترسیم چهره تزویر و ایت حکومت بنی امیه بود.

 

امام حسین علیه‌السلام با انتخاب راه ها و منازل رسمی - که تقریبا از میان آبادی ها می گذشت - برای حرکت سپاه خویش از مدینه تا کربلا و آن هم در ایام مبارکی همچون ماه های شعبان، رمضان و ذی حجه به تحقق اهداف نهضت تسریع بخشید; زیرا فاصله سیصد فرسخی - که شامل بیست و چند منزل می شد - طی یکصد و هفتاد و پنج روز به ویژه توقف چهار ماهه در مکه معظمه (محل تجمع عبادی مسلمانان از سراسر نقاط دور دست) منجر به این شد که امام علیه‌السلام فرصت اطلاع رسانی را بیابد و پیام نهضت را کاملا تشریح و ابلاغ کند و همچنین اقدام به جذب نیروی انسانی نماید و در نهایت کاروان کربلا را برای به وجود آوردن حماسه عاشورا کاملا آماده سازد; حتی کشاندن 30 هزار نفر از سپاه دشمن به کربلا، خود یکی از تدابیر فرهنگی امام علیه‌السلام به حساب می آید; که مبادا کشته شدنش مخفیانه صورت گیرد، بلکه در مقابل مشاهده دیدگان 30 هزار نفر قرار گیرد تا برای مستندات تاریخی پیام حماسه عاشورا مؤثر افتد.

 

امام حسین علیه‌السلام در روز تاسوعا به برنامه ریزی جهت مقابله می پردازد و بهترین طرح عملیاتی را طراحی و نیروهای خود را بر اساس آن سازماندهی و آرایش نظامی می دهد. از آنجایی که سپاه امام حسین علیه‌السلام قبل از دشمن به منطقه عملیاتی کربلا وارد شده بود، با بررسی های دقیق امام حسین علیه‌السلام و بهره برداری از عوارض طبیعی، در ضلع شرقی فرات مستقر می گردد و سپاه دشمن نیز در ضلع غربی آن قرار می گیرد.

 

در غروب تاسوعا سپاه امام حسین علیه‌السلام پس از جلسه توجیهی با یارانش دستور می دهد خیمه ها را - که بنا به قولی تعداد آنها 60 چادر بود - که از هم دور بودند، به شکل هلالی نزدیک یکدیگر قرار دهند و آنچنان نزدیک آوردند که طناب خیمه ها در داخل یکدیگر فرو رفت; به گونه ای که عبور یک نفر از بین دو خیمه ممکن نبود و ضمنا مقابل هر دو خیمه، سه تن تیرانداز قرار داد تا در صورت حمله ناگهانی دشمن، بتوانند آن را دفع کنند. از سوی دیگر امام حسین علیه‌السلام دستور داد پشت سر خیمه ها کانالی را حفر کنند; به طوری که سوارکاران دشمن نتوانند از روی آن عبور کنند و همچنین مقدار زیادی خار و نی را جمع آوری و داخل کانال ریختند تا در صبح عاشورا آن را آتش بزنند و از این طریق امکان حمله دشمن را از پشت سر کاملا گرفته باشند. در سمت راست آنان نیز باتلاق و نیزار وجود داشت. بدین ترتیب تنها از روبرو و سمت چپ با دشمن مواجه بودند. در واقع امام حسین علیه‌السلام با استفاده از عوارض طبیعی و مصنوعی توانست راه نفوذ دشمن را از سه طرف مسدود نماید و تنها یک راه باریکی برای ورود و خروج به خیمه ها قرار داده بود و آن مسیر را نیز بوسیله مردان جنگاور و شجاع مورد حفاظ ت قرار داده بود، بطوریکه دشمن پیش بینی می کرد که با توجه به حجم نیروی رزمی خویش به میزان حدودا 30000 نفر و نیروهای رزمی امام حسین علیه‌السلام 72 نفر، عملیات را حداکثر ظرف یک ساعت به نفع خود به پایان رساند; لکن امام حسین علیه‌السلام به وسیله نیروی انسانی اندک و تدابیر نظامی و رهبری نافذ خود توانست از صبح روز عاشورا تا عصر آن روز، در مقابل سپاه سی هزار نفره دشمن مقاومت کند و تلفات سنگین، یعنی بیش از 1000 نفر از دشمن بگیرد. همچنانکه در سطور قبل اشاره گردید وقتی دشمن از یک نقطه حمله کرد، حجم زیاد نیروی جنگنده تاثیر چندانی نداشت; مانند اینکه چند نفر معدود در تنگنای کوهی راه را بر سپاهی عظیم ببندند و یا بر آنان کمین بزنند، می توان مدتها آن سپاه را متوقف یا زمین گیر نمود.

 

همچنین در شب عاشورا، امام حسین علیه‌السلام، علی اکبر فرزند خود را به همراه سی سوار و بیست پیاده روانه فرات کرد، تا آب آوردند، آنگاه به اصحاب فرمود برخیزید و آب بنوشید که آخرین توشه شماست و وضو بسازید، غسل کنید و جامه خود را بشویید تا کفن شما باشد.

 

صبح روز عاشورا امام علیه‌السلام پس از نماز و ایراد خطبه برای اصحابش، صفوف اصحاب را برای رزم آماده ساخت. ستون راست سپاه را به تعداد 20 نفر تحت فرماندهی زهیر بن قیس، ستون چپ را به تعداد 20 نفر تحت فرماندهی حبیب بن مظاهر و مابقی را، در قلب سپاه تحت فرماندهی حضرت ابوالفضل العباس سازماندهی نمود.

 

سرانجام عملیات عاشورای حسینی در سال 61 هجری قمری، دهم ماه محرم، روز جمعه ساعت 8 صبح شروع و به مدت 8 ساعت طول کشید; چنانچه جنگ به صورت تن به تن ادامه پیدا می کرد، به نظر می رسید که حداقل چند روز طول می کشید; لکن دشمن بر اثر تلفات سنگین از جنگ تن به تن به هراس افتاد و بوسیله جنگ هجومی، خود را از درگیری نظامی رهانید. ولی پس از جنگ نظامی، خود را در یک جنگ تمام عیار فرهنگی یافت و از آنجایی که این مرحله از جنگ را پیش بینی نکرده بود و برنامه ای بر آن نداشت، دستاورد نظامی خود را از دست داد و پیروزی نهایی از آن منطق امام حسین علیه‌السلام و پیروان او گردید.

 

بنابراین در می یابیم که امام حسین علیه‌السلام از ابتدا با یک برنامه ریزی دقیق، نهضت را شروع و حتی در آخرین ساعت های حیات خویش از مؤثرترین تدابیر مدیریتی و رهبری استفاده نمود. به عبارت دیگر مقابله امام علیه‌السلام با دشمن حالت انفعالی نداشت، بلکه هوشمندانه و کاملا مسلط بر اوضاع بود. (3)

 

کارکردهای مدیریت و رهبری در حرکت حسینی در متعالی ترین وجه خود تجلی یافته بود. امام حسین علیه‌السلام صحنه ها را طوری ترتیب داده بود که گویی این نمایش، الگوی مدیریت و رهبری موفق و مؤثر باید تا قیامت باقی بماند.

 

برای آشنایی با کارکردهای مزبور، در این بخش به برخی از جلوه های آن در حماسه روز عاشورا اشاره می گردد:

 

- یکی از اقدامات مقدماتی در برنامه ریزی ها، بررسی و حصول اطمینان منابع انسانی و مادی و تطبیق آن با واقعیت های اجرای برنامه است. از این رو در شب عاشورا، امام حسین علیه‌السلام با تمام حساسیت این نکته را مورد توجه خویش قرار داده.

 

به نقل از مورخین واقعه عاشورا، حسین بن علی در طول حرکت از مدینه تا کربلا و در مواقع مختلف، موضوع خطرناک بودن عملیات عاشورا و شهادت خویش را اعلان نموده و به یارانش اجازه مرخصی داده و بیعت را از آنان برداشته بود. در شب عاشورا نیز برای آخرین بار این موضوع را با صراحت تکرار کرد. این پیشنهاد در واقع آخرین آزمایش و برآورد واقعی از منابع نیروی انسانی بود که توسط امام علیه‌السلام انجام گرفت.

 

- در اختیار داشتن نیروی انسانی شایسته و کارآمد از مهم ترین عوامل موفقیت مدیران و برنامه های آنان است. لذا حضرت علیه‌السلام از این نکته غافل نبوده است; حتی در شرایط سخت و بحران، که عموم مدیران و رهبران ملاک گزینش و پالایش را در جذب نیروی انسانی قائل نمی شوند. از این رو می بینیم که نیروی انسانی حضرت علیه‌السلام عموما از نظر موقعیت سیاسی اجتماعی و فضائل اخلاقی، بسیار برجسته و عالی و دارای سوابق اجتماعی و سیاسی و از اصحاب کبار حضرت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم و حضرت علی علیه‌السلام بودند و در غزوات آنان شرکت داشتند; در واقع از نخبگان قبائل خود بودند. (4)

 

- سازماندهی مجموعه نیروهای انسانی و منابع مادی برای تحقق اهداف و برنامه ها، یکی از کارکردهای مدیریتی است. حضرت امام حسین علیه‌السلام در ابتدای حرکت خود، دوازده پرچم را برافراشت و هر پرچم را به دست یک نفر از اصحاب داد تا یک پرچم باقی ماند. لذا بعضی گفتند این را به ما بسپارید. حضرت در پاسخ آنان فرمود: خداوند به شما جزای خیر بدهد، صاحب این پرچم خواهد آمد. پس از چندین روز، به دنبال فراخوانی حضرت علیه‌السلام جناب حبیب بن مظاهر به حضور رسید و حضرت علیه‌السلام نیز پرچم باقی مانده را به دست ایشان سپرد. همچنین در روز عاشورا امام علیه‌السلام پس از ایراد خطبه برای یارانش صفوف لشکر خویش را که بنا به مشهور، 72 تن بودند، منظم نمود. فرماندهی میمنه سپاه را به زهیر بن قیس و میسره را به حبیب بن مظاهر و خود و برادرش ابوالفضل علیه‌السلام فرماندهی قلب سپاه را به عهده گرفتند.

 

 

- یکی از اصول اساسی و شاید مهم ترین کارکردهای مدیریتی «هماهنگی » است. از این رو امام حسین علیه‌السلام در ابتدا با طولانی کردن مسیر حرکت و افزایش توقف گاه ها، سعی در ایجاد هماهنگی برون سازمانی و اطلاع رسانی داشت. علاوه بر آن در روز عاشورا برای هدایت مؤثر سپاه خویش، نقطه ای مرتفع را در میدان عملیات، به عنوان مرکز فرماندهی قرار داده بود; که مشاهده عملیات، هدایت نیروها و حتی حملاتش از آنجا ممکن بود; زیرا هم به یگان های صفی (عملیات کننده) و هم یگان های ستادی (پشتیبانی کننده) یعنی خیام نزدیک بود. (5)

 

- شناسایی و استفاده از ابزار قوی تر برای اجرای بهتر ماموریت، یکی از تدابیر مدیریتی است که حضرت علیه‌السلام بارها از آن سود جسته است. در روز عاشورا حضرت برای ایراد خطبه، جهت آگاهی اذهان عمومی سپاهیان دشمن، دستور دادند که شتری بیاورند. از اسب خود پیاده و سوار شتر شد تا در دید مخاطبین قرار گیرد و صدایش به همه برسد.

 

- کارکرد مدیریتی یا «کنترل و نظارت » برای شناسایی برنامه ها و چگونگی اجرای آنها جهت حصول مؤثر هدف هاست از این رو مدیران بایستی سعی در کشف نارسایی ها و موانع موجود بر سر راه رشد استعدادهای نیروهای انسانی و پیشرفت برنامه داشته باشند. در شب عاشورا نیز امام حسین علیه‌السلام از محیط خیمه ها بیرون رفت تا نزدیکی لشکر دشمن. نافع بن هلال (یکی از یاران آن حضرت علیه‌السلام بود) از امام علیه‌السلام سؤال کرد که دلیل نزدیک شدنش به لشکر دشمن در این وقت شب چه بوده است؟ امام علیه‌السلام در پاسخ فرمود: آمده ام تا پستی و بلندی اطراف خیمه ها را بررسی کنم که مبادا برای دشمن، مخفی گاهی باشد و از آنجا برای حمله خود یا دفع حمله شما استفاده کند.

 

همچنین ذکر کرده اند که یکی از فعالیت ها و وظایفی که در شب عاشورا توسط آن حضرت تعیین شده بود، آماده سازی و کنترل سلاح های جنگی بود. از این رو مردی بنام جون (آزاد شده ابوذر غفاری) که متخصص در کار اسلحه سازی بود، در خیمه ای به این کار مشغول شده بود. امام علیه‌السلام نیز در شب عاشورا خیمه او را بازدید نمود. با ذکر این نمونه ها به روشنی می توان گفت که کارکردهای مدیریتی در تمام مراحل فرماندهی نهضت عاشورا به نحو شایسته ای جاری و ساری بود. (6)

 

- اصل آگاهی بخشی کارکنان نسبت به اهداف و قوانین سازمان، یکی از وظایف مدیران در نقش رهبری است. از این رو امام حسین علیه‌السلام از ابتدای حرکت خویش در هر فرصتی نسبت به آگاه کردن اذهان عمومی به ویژه کسانی که قصد همراهی او را داشتند، اقدام می نمودند. در شب عاشورا نیز پس از ایراد خطبه ای مفصل یاران خود را نسبت به ماندن و رفتن از میدان عملیات در روز عاشورا آزاد گذاشت، زیرا امام علیه‌السلام برای تحقق حماسه مقدس عاشورا تاکید داشت که یاران زیر پرچم با بصیرت عمل کنند و هر کدام از آنها چنانچه با انگیزه های دیگر آمده اند، پالایش شوند.

 

- یکی از وظایف مدیران در نقش رهبری، فراهم آوردن شرایط روحی و روانی مناسب برای اجرای عملیات و فعالیت در سازمان می باشد. از این رو امام علیه‌السلام نه تنها به بازسازی و تعالی مستمر روح و فکر یاران خویش پرداخت تا در مناسب ترین شرایط روحی به مجاهدت بپردازند بلکه می کوشیدند بر روح و روان دشمن نیز تاثیر بگذارد تا اگر هنوز در کسی استعداد و امکان برگشت وجود دارد، باز گردد. در این راستا به یکی از نمونه های برجسته هدایت های امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا اشاره می کنیم:

 

حر (یکی از فرماندهان برجسته سپاه دشمن) از کسانی است که خصایل انسانی و کرامت در سپاه امام حسین علیه‌السلام او را بیدار و به وجد آورده و با خود گفت: خودم را در میان بهشت و دوزخ می بینم، اما من بر بهشت چیزی را بر نمی گزینم; هر چند پیکرم پاره پاره شود و مرا در آتش بسوزانند. لذا خود را از دوزخ (سپاه یزید) رها و به سپاه امام حسین علیه‌السلام رسانید و در رکاب آن حضرت جنگید تا به شهادت نائل آمد.

 

 

- یکی دیگر از برجسته گی های رهبری عاشورا، دادن اختیار و تفویض آن به نیروهای عمل کننده است. در این مورد می توان، مراجعه حر را به امام علیه‌السلام اشاره نمود: در روز عاشورا حر نزد امام علیه‌السلام آمد و گفت: اگر سوار بر اسب باشم، بهتر توان جنگاوری خواهم داشت تا پیاده باشم. امام علیه‌السلام نیز فرمود: «هرگونه می پسندی عمل کن ». همان طور که ملاحظه می کنید، آزادی و اختیار نیروهای انسانی موجب تلاش و مجاهدت های بیشتر در سازمان می گردد.

 

- یکی از اصول مهم رهبری نهضت کربلا اصل انگیزش بود. از این رو امام علیه‌السلام در روز عاشورا پس از نماز صبح رو به سوی یارانش نموده، برای ایجاد آمادگی روانی کامل آنان چنین فرمود:

 

ای بزرگ زادگان، صبر و شکیبایی به خرج دهید که مرگ چیزی جز یک پل نیست که شما را از سختی و رنج عبور داده، به بهشت پهناور و نعمت های همیشگی آن می رساند چه کسی است که نخواهد از یک زندان به قصری باشکوه انتقال یابد. همین مرگ برای دشمنان شما مانند آن است که از کاخی به زندان و شکنجه گاه منتقل گردد.

 

- یکی از نکاتی که مدیران را در به عهده گرفتن نقش رهبری موفق می سازد، پیش قدم بودن در مصاف با مشکلات و آسیب هاست. در این رابطه امام علی بن الحسین علیه‌السلام می گوید: روز عاشورا چون کار بر امام حسین علیه‌السلام سخت شد، اصحاب وی دیدند هر چه کار دشوارتر می شود، رخساره آن حضرت برافروخته تر و بدنش آرام و قلبش مطمئن تر می گردد. پس یارانش با یکدیگر می گفتند: نمی بینی چگونه امام علیه‌السلام بر روی مرگ می خندد و از مرگ بیم ندارد. این ایستادگی و پیش قدمی امام علیه‌السلام، روحیه یارانش را تقویت می کرد. (8)

 

آنچه در عصر کنونی، در سازمان ها مورد توجه است، مسئله روابط انسانی است، و اینکه اعضای سازمان، خود دارای اهداف، تمایلات، خواسته ها و انگیزه هایی باشند. اگر مدیریت سازمان تنها به هدف های سازمان پایبند باشد و به ویژگی ها و روحیات اعضاء و خواسته های آنان بی توجهی بنماید علاوه بر آنکه به نقش رهبری خویش لطمه وارد می سازد، به ساختار سازمان نیز آسیب وارد خواهد کرد. از این رو مدیریت و رهبری از دیدگاه مکتب اسلام، هماهنگی و ایجاد روابط اسلامی و انسانی بین کارکنان، فراهم آوردن زمینه های رشد و خلاقیت استعدادها و به کار گرفتن صحیح و شروع نیروهای انسانی و مادی سازمان است.

 

به نظر می رسد که امام علیه‌السلام بر این نکته تاکید داشتند. روابط درونی میان فرماندهان و نیروهایشان بر اساس ارزش های سلسله مراتبی نبوده و روح برابری و همکاری و وفاداری بر آنان حاکم بود; زیرا در هر محیط اجتماعی که عواطف و دوستی، محبت و عشق، وجود نداشته باشد، آن محیط، محیط انسانی نیست.

 

از این رو روش مدبرانه امام حسین علیه‌السلام در رهبری و هدایت اصحاب خویش در نهضت کربلا، بهترین سرمشق و عالی ترین نمونه، برای مدیران دستگاه های مختلف، به ویژه سازمان های نظامی می باشد. رابطه امام علیه‌السلام با اصحاب خویش واقعا خواندنی و آموزنده است، و رهبری امام را در بهره گیری از عناصر تحت مدیریتش نشان می دهد. در سطور زیر تعدادی از این روابط صمیمی را ملاحظه می کنید:

 

یک. هنگامی که امام حسین علیه‌السلام در شب عاشورا به یاران خود فرمود: شما آزادید و می توانید شبانه از این منطقه جنگی که جز کشته شدن نتیجه ای ندارد، دور شوید، اصحاب ایشان همه به سخن آمده، با عباراتی عاطفی و سرشار از محبت به فرمانده و رهبرشان گفتند: ما هرگز شما را تنها نخواهیم گذاشت و از این سرزمین باز نخواهیم گشت، بلکه با گلوها، پیشانی ها و دست هایمان تو را از خطر حفظ می کنیم. وفاداری اصحاب در روز عاشورا به منصه ظهور رسید. بازگویی جملات و احساسات اصحاب امام علیه‌السلام در آن شب تاریخی، خالی از لطف و فایده نیست:

 

جناده بن کعب: امیر من حسین علیه‌السلام هست و چه خوب امیری است. او مایه شادی دل پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم بشیر و نذیر است. پدر و مادرش حضرت علی علیه‌السلام و فاطمه سلام‎الله‌علیها است. آیا شبیهی برای امیر و فرمانده من می شناسید؟

 

زهیر بن قین: یا بن رسول الله! به خدا سوگند دوست داشتم که در راه حمایت تو هزار بار کشته و باز زنده و دوباره کشته شوم و باز آرزو داشتم که با کشته شدن من، تو و یا یکی از این جوانان بنی هاشم از مرگ نجات می یافتند.

 

ابوالحتوف بن الحرث انصاری: جانم و مالم فدای حسین.

 

بریر بن خضیر: به خدا سوگند ای فرزند رسول خدا، حقیقتا خداوند بر ما به واسطه وجود تو منت گذاشت که توفیق جهاد در محضرت را به ما عطا کرد که در راه تو قطعه قطعه شده، به توفیق شفاعت جدت نائل شویم.

 

نافع بن هلال: اگر امروز کشته می شوم، این آرزوی من است و این اندیشه ام بوده [که در راه خدا شهید شوم] و پاداش خود را خواهم دید.

 

حجاج بن مسروق: جانم به قربانت ای حسین که هدایت شده و هدایت کننده ای.

 

عمرو بن مطاع جعفی: امروز گواراست دفاع از حسین علیه‌السلام. بدین وسیله رستگاری و نجات از آتش را امیدوارم.

 

انیس بن معقل اصبحی: دفاع می کنم از حسین; صاحب مجد و بزرگواری و فضیلت. او فرزند بهترین رسولان است.

 

دو. در روز عاشورا، خبر اسارت فرزند محمد بن بشیر حضرمی (که یکی از یاران آن حضرت بود) توسط نیروهای ابن زیاد به وی رسید. امام علیه‌السلام به او فرمود: تو آزادی، برو و در آزادی فرزندت تلاش کن. حتی چند قطعه پارچه قیمتی به او داد; تا در اختیار کسانی که می توانند در آزادی فرزندش تلاش کنند، قرار دهد. لکن محمد بن بشیر گفت به خدا سوگند من ابدا دست از تو بر نمی دارم و این جمله را نیز اضافه نمود که اگر درندگان بیابان ها مرا قطعه قطعه کنند و طعمه خویش قرار دهند، دست از یاری تو بر نمی دارم. (9)

 

سه. وقتی که اصحاب همه شهید شدند و جز چند نفر باقی نمانده بود و دشمن مرتب تیرباران می کرد، حنظله یکی از یاران آن حضرت علیه‌السلام خود را همچون سپری در مقابل حضرت قرار می داد و تیرها و نیزه ها و شمشیرهایی که امام علیه‌السلام را هدف قرار می دادند، به جان می خرید. (10)

 

چهار. ملحق شدن حر، به امام حسین علیه‌السلام یکی از وقایع برجسته نهضت کربلا و یکی از لطایف مدیریت و رهبری امام حسین علیه‌السلام است. سخنان امام علیه‌السلام در منزلگه غدیب الهیجانات و غیره و سیراب کردن حر و سپاهش و حتی اسبان آنان، همانند برقی روح و روان حر را روشن کرد و انقلابی در او به وجود آورد و احساس حق طلبی او را بیدار، و جذب رهبری نورانی و انسانی آن حضرت علیه‌السلام کرد. سرانجام با رشادت تمام در رکاب حضرت به درجه شهادت نائل آمد. (11)

 

پنج. امام حسین علیه‌السلام در شب عاشورا اصحاب خود را این چنین ستایش کرد: فانی لا اعلم اصحابا اوفی و لا خیرا من اصحابی و کاین من نبی قاتل معه ربیون کثیر، فما وهنوا لما اصابهم فی سبیل الله و ما ضعفوا و ما استکانوا و الله یحب الصابرین. (12)

 

«من یارانی [در جهان] بهتر از یاران خودم باوفاتر و بهتر سراغ ندارم. چه بسیار رخ داده که پیامبری جمعیت زیادی از پیروانش در جنگ کشته شده اشت و با این حال، با سختی هایی که در راه خدا به آنها رسیده مقاومت کردند و هرگز بیمناک و زبون نشدند و سر در مقابل دشمن فرود نیاوردند و راه صبر و ثبات پیش گرفتند; خداوند صابران را دوست می دارد. (13)

 

 

1. حسن عابدی جعفری - رهبری و مدیریت - فصلنامه مصباح - دانشگاه امام حسین علیه‌السلام - سال 72 شماره 6 و 7 ص 1 و 47

 

2. حمیدزاده، بهرام - مدیریت و برنامه ریزی - جزوه درسی، دانشکده عقیدتی و سیاسی شهید محلاتی، سال تحصیلی 1378

 

3. حاج شیخ عباس قمی، نفس المهموم، انتشارات اسلامیه ص 117 - 140

 

4. شمس الدین، شیخ محمد - بیضاء الحسین - ص 118

 

5. مطهری، مرتضی - مجموعه آثار - جلد 17

 

6. تاریخ طبری، ج 7، ص 322

 

7. شیخ عباس قمی، همان، ص 102

 

8. شیخ عباس قمی، همان ص 100 - 117

 

9. تاریخ طبری ج 7، ص 322

 

10. شیخ عباس قمی، همان ص 102

 

11. شمس الدین، شیخ محمد مهدی، انصار الحسین - ترجمه ناصر هاشم زاده، تهران امیرکبیر سال 1364

 

12. سوره آل عمران، آیه 146

 

13. مطهری، مرتضی - مجموعه آثار - بخش حماسه حسینی - جلد 17 انتشارات صدار - سال 1376