قرآن کریم مى‏فرماید: «وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ  أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا»؛ کیست ستمکارتر از آن کس که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیرى کرد و سعى در ویرانى آن‏ها نمود؟

اینکه قرآن کریم مى‏فرماید: «کسى که تلاش در تخریب و ویرانى مساجد (از یاد خدا در مساجد جلوگیرى) مى‏کند، ظالم‏ترین انسان است، به قرینه تقابل روشن مى‏شود کسى که در عمران و آبادى مساجد تلاش مى‏کند، در بهترین وضعیت ایمانى به سر مى‏برد».

خرابى و ویرانى مسجد، منحصر به تخریب فیزیکى نیست که مسجدى را خراب کنند و به جاى آن منزل یا مغازه بسازند، بلکه هر برنامه‏اى که از رونق مسجد بکاهد، تلاش در ویرانى مسجد محسوب مى‏شود.

از این آیه شریفه، نتیجه مى‏گیریم ظالم‏ترین فرد، کسى است که نه خود به مسجد مى‏رود و نه مى‏گذارد دیگران به مسجد روند یقیناً این‏گونه افراد یا منافق هستند یا مشرک یا کافر، چون از رونق انداختن مسجد ـ به علت تجمع مسلمانان در آن به منظور اتحاد، نیایش، تصمیم‏گیرى در راستاى اهداف دین مبین اسلام، بسیج نیروها و رفع مشکلات و منازعات و ایفا نمودن نقش محورى و مؤثر در جامعه اسلامى ـ آرمان پلید آنان را زودتر به منصه ظهور و عمل مى‏رساند.

هشدارهاى اهل‏بیت عصمت و طهارت علیهم‏السلام، نقش مسجد را گوشزد نموده است. امام صادق علیه‏السلام فرمود: «شکتِ المساجدُ الى اللّه‏ تعالى الذین لایشهدونها من جیرانها فأوحى اللّه‏ عزّوجلّ الیها: و عزّتى و جلالى لاقبلْتُ لهم صلاةً واحدةً ولا اظهرتُ لهم فى الناس عدالةً ولا مالتهم رحمتى ولا جاورونى فى جنتّى»؛ مسجدها از حاضر نشدن همسایگان در خود به درگاه خداى تعالى شکایت کردند، خداوند عزّوجلّ به آن‏ها وحى فرمود: «به عزّت و جلالم سوگند! که حتى یک نماز از آنان نپذیرم و عدالتى از آنان در میان مردم آشکار نکنم و رحمت من به آنان نرسد و همسایه من در بهشت نشوند».

در روایتى دیگر از آن حضرت نقل شده است: «ثلاثةٌ یشکون الى اللّه‏ عزّوجلّ: مسجدٌ خرابٌ لا یصلى فیه اهلُه و عالمٌ بین جهال و مصحفٌ معلّقٌ قد وقع علیه غبارٌ لا یقرأ منه»؛ سه چیز نزد خداى عزوجل، شکایت مى‏کنند: مسجد خرابى که اهالى آن در آن نماز نخوانند و دانشمندى که در میان عدّه‏اى نادان قرار گرفته باشد و قرآنى که در کنار طاقچه‏ها گذاشته شده و غبار رویش را گرفته باشد و کسى آن را نخواند.