این نکته که مسجد جایگاه حضور مؤمنان براى ذکر و تسبیح خداست، در آیه‏اى دیگر از قرآن کریم مورد تأکید قرار گرفته است. خداوند متعال مى‏فرماید: « فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ رِجَالٌ لاَّ تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلاَ بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلاَةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ  یَوْماً تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ».  علامه بزرگوار، عارف باللّه‏ سید محمدحسین طباطبایى ـ رضوان اللّه‏ علیه ـ در تفسیر این آیه سخنانى دارند که حاصل آن چنین است:

مقصود از «رفع» در این آیه، بالا بردن قدر و منزلت مسجد، یعنى تعظیم و بزرگداشت آن است. اساساً عظمت و بزرگى از آن خداوند است. هر کس به همان میزانى که با خداوند پیوند و نسبت دارد، در عظمت و بزرگى با وى شریک است. پس اگر خداوند به بزرگداشت چیزى اذن مى‏دهد، در واقع با توجه به پیوند و ارتباطى است که آن چیز با خداوند متعال پیدا کرده است. از آنچه ذکر گردید روشن مى‏شود که راز تعظیم مسجد صفتى است که پس از کلمه «مسجد» ذکر گردیده و آن «بردن نام خداوند در مسجد» است... .

در باره کلمه بیوت نیز ایشان مى‏فرماید:  «قدر مسلّم از معناى آن، همان مساجد است که جایگاهى ویژه براى ذکر نام خداست و به همین منظور بنا شده». ایشان به هنگام بحث از روایت‏هایى که پیرامون این آیات وجود دارد نیز با ذکر روایتى مى‏فرماید: «خانه‏هاى پیامبران و ائمه  علیهم‏السلام نیز از مصادیق کلمه بیوت است».

همان‏گونه که ملاحظه مى‏شود در این آیه نیز وصفى که براى مسجد ذکر شده آن است که در مساجد نام خداوند برده مى‏شود و مردان خدا براى تسبیح حق‏تعالى در صبح و شام بدان روى مى‏آورند و این نکته به روشنى آشکار مى‏کند که رسالت اوّلیه و اساسى مسجد در اسلام، کانون عبادت، ذکر و تسبیح خداوند متعال بودن آن مى‏باشد.