مسجد محل اجتماع بزرگان قبایل و نیکان و نخبگان جامعه است.

«عن ابى عبداللّه‏  علیه‏السلام قال یا فضل لا یأتى المسجد من کل قبیله الا وافدها و من کل اهل بیت الا نجیبها، یا فضل لا یرجع صاحب المسجد باقلّ من احدى ثلاث خصال اما دعاء یدعوا به یدخله‏اللّه‏ به الجنه و اما دعاء یدعوا به فیصرف اللّه‏ عنه به بلاء الدنیا و اما اخ یستفیده فى اللّه‏».  امام صادق  علیه‏السلام فرمود: به مسجد نمى‏آید از هر قبیله‏اى، مگر نماینده آنان و از هر خانواده‏اى، مگر بهترین آنان. اى فضل، از مسجد کسى مراجعت نمى‏کند، مگر آنکه دست‏کم سه چیز به دست مى‏آورد:

1 . دعایى کرده که خدا به برکت آن دعا او را وارد بهشت مى‏نماید.

2 . دعایى نموده که خداوند بلایى را از او در دنیا رفع مى‏کند.

3 . دوست و برادرى به‏دست مى‏آورد که به او در مسیر رضاى خدا فایده مى‏رساند.