فلسفه ظهور و رخ نمودن متنبیان فرصت‏طلب و فریبکارى همچون مسیلمه‏کذاب ‏و سجاح ‏نصرانى‏که‏ قبل‏ و بعد از ظهور پیامبر عظیم ‏الشأن  اسلام، در برابر پیامبران و برگزیدگان راستین الهى رخ نمودند و نیز پیدایش  مذاهب گوناگون استعمارى در برابر مذهب حقه، جز این نبوده است که به نام دین و گرایش‏هاى مذهبى تدریجاً افکار و اندیشه مردم را مطابق طرح‏هاى شیطانى‏شان جهت داده و مردم را در مسیر دلخواهشان سوق دهند.

با سیرى در روش‏ها و شیوه‏هاى «نئوکلئیالیسم» به ویژه پس از «رنسانس» در مغرب زمین، براى مقابله با اسلام بخصوص در دهه‏هاى اخیر (دهه‏هاى پس از پیروزى انقلاب اسلامى ایران)، درمى‏یابیم که این همه گفته‏ها و نوشته‏ها و کتب ضاله علیه اسلام و مذهب تشیع و تحریف عقاید مسلمانان که بعضاً به عنوان کتاب سال جوایز هنگفتى هم دریافت مى‏دارند و متأسفانه برخى از روشنفکر نماهاى مرعوب و وابسته که ژست علمى به خود گرفته و با استخدام چند واژه علمى و بزک کرده، آواگر اندیشه آن‏ها در مراکز علمى ـ آموزشى و رسانه‏هاى جمعى داخل کشور مى‏شوند و مباحثى همچون: پلورالیسم دینى، سکولاریسم، قرائت‏هاى جدید و متنوع از دین، صراط‏هاى مستقیم، فردى و خصوصى بودن دین، استفاده از عقل جمعى براى اداره اجتماع، و... را طرح مى‏نمایند، همه و همه بدان جهت است که از طریق به‏بازى گرفتن عقاید و باورهاى مردم بتوانند موجبات وهن دین و القاى ناکارآمدى دین را فراهم نمایند.

بنابراین، یکى از حربه‏هاى مؤثر در مقابله با دین و ایجاد تفرقه در میان مسلمانان، ساختن مسجد براى کوبیدن مسجد و ایجاد شکاف در صفوف مسلمانان است؛ چنان که مسجد ضرار در صدر اسلام به همین منظور پایه‏گذارى گردید و رسول خدا  صلى‏الله‏علیه‏و‏آله دستور ویرانى آن را صادر فرمود. از این رو، هر مسجدى که موجب تفرقه بین مسلمانان شود مسجد ضرار است و باید ویران گردد.

ستمکارترین انسان‏ها

و هر کس که سعى در کمرنگ کردن کارایى مساجد و کاستن رونق و آبادانى آن‏ها و نیز ایجاد تفرقه و اختلاف و شکستن وحدت و اخوت اسلامى و از بین بردن اتحاد و همبستگى مسلمانان را داشته باشد از ستمکارترین افرادى است که مانع ذکر خدا و سبب گسستن رابطه بندگان با خدا مى‏شود؛ چنان‏که مى‏فرماید: « وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ  أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُولئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَائِفِینَ لَهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی ا لاْخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ»؛ و کیست ستمگرتر از آنکه از بردن نام خدا در مساجد جلوگیرى مى‏کند و سعى در ویرانى آن‏ها دارد؟ شایسته نیست که آن‏ها جز با ترس و وحشت وارد این اماکن بشوند و مسلمانان باید دست آنان را از این اماکن مقدس کوتاه سازند، بهره آن‏ها در دنیا خوارى و رسوایى و در قیامت عذاب عظیم است.

این گناه بزرگ و ظلم عظیم از آن جهت است که کاستن رونق مساجد سبب آبادى بتکده‏ها شده و خلوت کردن و تخریب پایگاه‏هاى توحید و اتحاد موجب رشد و توسعه کفر و شرک و الحاد و فساد و انحراف و انحطاط در جامعه مى‏گردد که این خود بزرگترین ظلم نسبت به انسان‏هاست.

بهترین افراد

احادیث‏وروایات فراوانى‏درخصوص مساجد از حضرات معصومین علیهم‏السلام در جوامع روایى نقل شده که اگر کسى مسجدى بسازد و چراغى در آن روشن کند و در نظافت و پاکیزگى آن اهتمام ورزد و در رونق و آبادانى آن بکوشد و... داراى چه اجر و ثواب مضاعف ویژه‏اى خواهد بود، که براى پرهیز از اطاله کلام از ذکر آن‏ها خوددارى مى‏شود.

از سوى دیگر، اهالى مسجد که با عدم حضور گسترده و پرشور خود موجب از رونق افتادن مسجد مى‏شوند و یا با سستى و سهل‏انگارى در مسجد حاضر مى‏گردند، مورد نکوهش قرار گرفته‏اند.

این موضوع در فرهنگ اسلام تا آنجا حایز اهمیت است که خداوند حکیم در قرآن کریم، مؤمنان را از اینکه کفار و مشرکان و حتى مسلمان‏هاى تارک‏الصلوة و آنان که در عمل، متعهد و پاى‏بند به احکام و دستورات الهى نیستند به «عمارت» مساجد بپردازند نهى نموده است؛ چنان‏که مى‏فرماید: « مَا کَانَ لِلْمُشْرِکِینَ أَن یَعْمُرُوا مَسَاجِدَ اللّهِ شَاهِدِینَ عَلَى أَنْفُسِهِم بِالْکُفْرِ أُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ وَفِی النَّارِ هُمْ خَالِدُونَ»؛ مشرکان حق ندارند مساجد خدا را آباد کنند در حالى که به کفر خویش گواهى مى‏دهند، آنان اعمالشان تباه و بى‏ارزش است و در آتش جاوید جهنم خواهند ماند.