از آیه مزبور استفاده مى‏شود که مشرکان و بت‏پرستان حق ورود به مساجد و مشارکت در مرمت و تعمیر و ساخت و ساز و تأسیس بناى ساختمان مساجد را ندارند و کلیه امور مساجد باید به دست خود مسلمانان باشد  و دست‏هاى آلوده و ناپاک، چه به ظاهر مسلم و غیر مسلم که به دلیل ریاست‏طلبى یا کسب شهرت و یا تفوق‏طلبى و نفوذ اجتماعى و یا هر انگیزه غیرخدایى دیگر اقدام به ساخت و ساز تعمیر و نگهدارى از مساجد مى‏نمایند، کوتاه شود.

در جاى دیگر مى‏فرماید: « إِنَّمَا  یَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللّهِ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلاَةَ وَآتَى الزَّکَاهَ‏وَلَمْ یَخْشَ إِلاَّ اللّهَ فَعَسَى أُولئِکَ أَن یَکُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِینَ»؛ همانا مساجد خدا را کسى آباد مى‏کند که به خدا و روز جزا ایمان داشته باشد و نماز را برپا دارد و زکات را بپردازد و از کسى جز خدا نمى‏ترسند و امید است چنین کسانى از جمله هدایت‏یافتگان باشند.

در این آیه شریفه پنج شرط اساسى براى سازندگان و دست‏اندرکاران مساجد بیان شده که آبادکنندگان مساجد باید از مؤمنان به مبدأ و معاد بوده و خود اهل نماز باشند و زکات بپردازند و جز از خدا از هیچکس هراس و واهمه‏اى نداشته باشند.

از شرط پنجم (ولم یخش الا اللّه‏) چنین استنباط مى‏شود که مساجد و متولیان و دست‏اندرکاران آن نباید وامدار احدى باشند،
تحت تأثیر هیچ مقام و قدرتى قرار نگیرند و جز رضاى خدا و مصلحت مسلمانان چیزى را در نیت و عمل خویش دخالت ندهند.