بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم. قال اللّه‏ تعالى: «و من یعظم شعائر اللّه‏ فانها من تقوى القلوب». بنده در این محفل باشکوه به ذکر چند نکته بسنده مى‏کنم:

نکته اول: مراوده با مسجد در قالب شخصیت جامعه اسلامى است. از متون اسلامى به دست مى‏آید که مساجد شخصیت جامعه اسلامى است، شعار جامعه اسلامى است.

شخصیت یک جامعه اسلامى با شکوه، در واقع مسجدى است که در آن جامعه قرار دارد و هرچه آن مسجد، قوى، فعال باشد و نقش خود را به شایستگى انجام دهد، نشان دهنده فعالیت و شکوه آن جامعه اسلامى است. واقعیتى که شما امروز به طور کامل شاهد آن هستید.

قرآن مجید هم وقتى شخصیت یک جامعه مسلمان را بیان کند، به بسیج آن اشاره مى‏نماید. در آیه 40 سوره حج خداوند متعال مى‏فرماید: «و لولا دفع اللّه‏ الناس بعضهم ببعض لهدمت صوامع و بیع». «اگر تدافع بشرى نباشد بیوت عبادت که خانه‏هاى ارتباط با خداوند است، تباه مى‏شد».

آرى نشانه هر جامعه اسلامى همین مسجد است؛ این مسئله‏اى است که امروز نیز به‏طور کامل ما شاهد آن هستیم. هفتاد سال شوروى سعى کرد تا شخصیت مسلمانان را محو کند، جایى که شخصیت مسلمانان را نگه داشت، مسجد جامع مسلمانان بود. ما پارسال در یک اجلاس بزرگ در مسکو شرکت کردیم و دیدیم که چه‏اندازه مسلمانان روسیه به مسجد جامع خود ـ که بنا داشتند آن را تجدید بنا کنند ـ اهتمام شایسته نشان مى‏دادند و رؤساى جمهورى‏هاى محلى و جمهورى‏هاى کوچک داخلى اغلب مى‏آمدند و به صورت کامل به مسجد اصلى جامع مسکو احترام مى‏گذاشتند، آن روز، روز عید ایشان و روز تجدید بناى مسجد جامع مسکو بود.

هرجا هم که مى‏بینید یک جامعه مسلمان فعال است، مسجد جامعش مرکز اصلى آن فعالیت است، پس در حقیقت ما که دعوت مى‏کنیم به اعمار مساجد اسلامى در کل جهان، اعلام مى‏کنیم که شخصیت امت اسلامى، شخصیتى فعال و متحرک است و به طور صحیح حضور خود را در مسیر تمدن بشرى اعلام مى‏کنند.

          نکته دوم: مرحوم شهید سید محمد باقر صدر مطلب زیبایى در باره مسجد با زندگى دارد؛ ایشان در کتاب «الخطاب الواضحه» مى‏نویسد که عده‏اى کل زندگى خود را در مسجد خلاصه مى‏کنند و آنان راهبان هستند و رهبانیت از اسلام زدوده شده است. عده‏اى بین مسجد و زندگى، جدایى قائلند، بزرگانشان هم مى‏گویند: دین حرکتى شخصى است و باید به مسجد سپرده شود و زندگى مسیر خود را به صورت مستقل طى کند!

اما نه آن درست است نه این، نظر اسلام این است که باید بین مسجد و زندگى، پیوند محکم برقرار شود تا روح مسجد در کل زندگى منعکس شود. درست است که مسجد محل عبادت و محل آموزش و محل ویژه‏اى است، ولى هر انسان مسلمان باید در کل زندگى خود روح مسجد را احساس کند. اگر در کارهایش بنگرد و احساس کند که مشغول اقامه نماز است، اگر در اداره کار مى‏کند باید احساس کند در مسجد و مشغول نماز است. یعنى روح مسجد را در کل زندگى جارى سازد. به تعبیر پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلمدر خطاب به اباذر: «یا اباذر ان استطعت اَلا تشرب و لاتأکل الا للّه‏». «اگر مى‏توانى کل زندگى‏ات براى اللّه‏ باشد».

متفکر بزرگى که از جمله شخصیت‏هاى سترگ مارکسیست‏ها بود و مسلمان شد و شاید شما بشناسید آقاى حاجى دارودى است، او در اولین دیدار از جمهورى اسلامى با یکى از مسئولان طراز اول کشور ملاقات داشت و من در آن جلسه بودم، آن مسؤول از او سؤال کرد که: جمهورى اسلامى را در اولین دیدار چگونه دیدید؟ تعبیر این متفکر این بود که «به‏نظرم بزرگترین هنر جمهورى اسلامى این است که دین و دنیا را با هم جمع کرده است چون انسان اگر در حال نماز باشد، احساس مى‏کند که دارد زندگى مى‏کند و اگر در حال زندگى عادى باشد، احساس مى‏کند که عبادت مى‏کند و نماز مى‏خواند». آن مسؤول گفت: دقیقا مطلب را درک کرده‏اید؛ من همین جا که دارم با شما صحبت مى‏کنم نیت قربةً الى اللّه‏ دارم و احساس مى‏کنم که دارم نماز مى‏خوانم.

نکته سوم: در مورد مناسبتى است که هفته جهانى مسجد براساس آن بر پا شده است، برادران و خواهران! شما مى‏دانید که سازمان کنفراس اسلامى به سبب آتش‏سوزى بیت‏المقدس تأسیس شد. یعنى خشمى عمومى در کل جهان اسلام پدید آمد و این خشم عمومى تبدیل به چند سازمان شد، یکى از آنها تشکیل سازمان کنفراس اسلامى بود.

سازمان کنفرانس اسلامى در گام اول نتوانست کل اهداف خود را محقق کند به‏ویژه در زمینه‏هاى سیاسى، مگر در بعضى از موارد جزئى، در زمینه‏هاى اقتصادى هم زمینه را لازم براى بازار مشترک اسلامى نتوانست محقق کند، مگر در بعضى موارد، از جمله تأسیس بانک توسعه اسلامى که این بانک امروز فعال است و دقیقا متعهد به احکام اسلام است. اتفاقا یک کمیته بین‏المللى متشکل از چند کشور، مالزى، مصر، سوریه، عربستان سعودى و ایران، که بنده هم نماینده جمهورى اسلامى هستم، تشکیل شد؛ در این کمیته ما همه فعالیت این بانک را کنترل مى‏کنیم و جدا به احکام دین متعهد هستیم، حتى اگر موجب خسارت‏هاى مالى فراوانى باشد و اعلام مى‏کنیم که باید براساس اسلام فعالیت کنیم و خدمت‏هاى چشم‏گیرى به جهان اسلام و جمهورى اسلامى هم کرده است، البته در حل مسائل اقتصادى، مگر در چند مورد، موفق نبوده است. اما در زمینه‏هاى فرهنگى به نظرم این کنفراس اسلامى موفق بوده است؛ یکى از موفقیت‏ها، تشکیل سازمان بزرگ فرهنگى علمى و آموزش «ایستو» بود. این سازمان در امور هماهنگى دانشگاه‏هاى اسلامى و گسترش زبان عربى و تعلیمات قرآنى و تقویت مذاهب اسلامى فعال بود و یکى از نتایجش هم تشکیل مجمع جهانى فقه اسلامى بوده که بیست سال است این مجمع در جده تشکیل جلسه مى‏دهد. همه کشورهاى جهان اسلام حضور و نماینده دارند، از جمله جناب آقاى شیخ عکرمه به نمایندگى از فلسطین حضور دارند. از دیگر کشورهاى جهان اسلام هم حضور دارند. از همه مذاهب هستند و همه مسائل مستحدثه را بررسى مى‏کنند و به نتیجه جامع و اجتهاد مجموعى مى‏رسند. آنجا هم خداوند به ما لطف کرده و من نماینده شیعیان جهان هستم. حدود بیست سال است که آنجا هستم و تنى چند از علماى بزرگ هم خدمتشان هستیم و آنجا شرکت مى‏کنند. این یکى از نتایج این سازمان بود. از نتایج بزرگ این سازمان مواضع صحیح آن است؛ یکى از مواضع شایسته این سازمان، تأیید حکم امام خمینى در باره سلمان رشدى بود که بزرگترین پشتیبان ایران بودند و در کنفراس وزراى خارجى کشورهاى اسلامى، کل کشورهاى اسلامى اعلام کردند که ما حکم امام خمینى در باره با سلمان رشدى را تأیید و با او به صورت یک مرتد برخورد مى‏کنیم. این پشتیبانى عظیم 57 کشور اسلامى بود که اروپا مجبور شد سفراى خود را که فرا خوانده بود، به تهران برگردانند و امام فرمودند که: ببینید چطور آنها با ذلّت، سفراى خود را به ایران برگرداندند. این یک موضع‏گیرى درستى است که ما فراموش نمى‏کنیم.

یکى از تصمیم‏هاى خوبش، همین اعلام روز 21 آبان 1369 به عنوان روز جهانى مسجد است که بسیار کار پسندیده‏اى است. فقط به این نکته اشاره کنم که این روز، روز عظیمى است. شاید ما بعدها به عظمت آن برسیم، ولى بدانیم استکبار جهانى از سال 1600 میلادى گام به گام مى‏خواست اسلام را تحت استعمار مستقیم خود قرار بدهد. هلند از سال 1648 میلادى، اندونزى به این عظمت و بزرگترین کشور اسلامى را تحت استعمار خود درآورد و تا سال 1947 میلادى، یعنى 3 الى 4 قرن، اندونزى را تحت استعمار خود قرار داد و وقتى اندونزى هم استقلال یافت، آن را به رسمیت نشناخت. شصت سال گذشت تا همین دو روز قبل اعلام کردند ما استقلال اندونزى را به رسمیت مى‏شناسیم!

ببینید غربى‏ها چه اشخاصى هستند! هند و پاکستان را استعمار کردند و تا نیمه قرن بیستم همه جهان اسلام را استعمار کرده بودند. فقط مانده بود ایران و ترکیه و یکى دو جاى دیگر که در آنها هم حکومت‏هاى مزدور که بدتر از خود استعمار بودند، حکومت مى‏کردند.

یکى از نویسندگان ایرانى غرب‏گرا به نام «شیرین همتا» مى‏گوید: «ما پنجاه سال سعى کردیم تا سه چیز را در جهان اسلام جا بدهیم: اول تفرقه، دوم عقب ماندگى در همه زمینه‏ها و سوم سکولاریزم، بدترین و شدیدترین سختى‏ها را در جا دادن سکولاریزم در جهان اسلام تحمل کردیم و متاسفانه موفق هم شدند».

امروز نود درصد حکومت‏هاى حاکم در جهان اسلام، سکولارند!! مى‏گویند موفق شدیم ولى با آمدن دو حادثه همه طرح‏هایمان نقش بر آب شد، حادثه اول آتش‏سوزى بیت‏المقدس، خشم مسلمانان را برضد ما برانگیخت، احساس مسلمانان به حس اسلام سیاسى با این حادثه عظیم برگشت، حادثه دوم پیروزى عظیم انقلاب اسلامى ایران به رهبرى
امام خمینى بود.

اساس استراتژى جدید امریکا در سال 97 میلادى به بعد براساس دو پایه برپا شده است؛ یکى مبارزه با اسلام سیاسى و دومى توافق آمریکا و دیگر کشورها در این زمینه، اسلام از این حادثه جانى تازه گرفت و با حادثه پیروزى انقلاب گام بیشترى برداشت که به‏نظر مى‏رسد مهمترین هنر امام این بود که رهبرى بیدارى اسلامى را به دست گرفت و هدایت کرد و عمق بخشید.

امیدوارم همه ما حافظ میراث امام باشیم و این حرکت بیدارى اسلامى را، به سوى اهداف بزرگ با رهبرى حضرت آیه‏اللّه‏ خامنه‏اى ادامه دهیم و بتوانیم آن اهداف بزرگ را دنبال کنیم.[1]