موسى الرضا حیدرى

صهیونیسم به ایدئولوژى ناسیونالیسم یا نژادپرستى یهود اطلاق مى‏شود که در اواخر قرن 19 شهرت یافت و به‏طور سنتى تئودور هر تزل به عنوان بنیان‏گذار آن شناخته مى‏شود این مفهوم از واژه صهیون گرفته شده که نام تپه‏اى است در بیت‏المقدس. معنى این واژه روشن نیست معانى متعددى براى آن برشمرده‏اند مانند صخره، زمین خشک قلعه آب جارى و غیره. این نام در تاریخ‏نگارى کهن قوم یهود مترادف با نام شهر بیت‏المقدس بکار رفته است.

ترکیب صهیونیسم را اولین بار روزنامه‏نگار یهودى به نام ناتان برنبائوم در آوریل 1890 بکار برد براى ارجاع به موجى که از دهه 1880 میلادى در میان یهودیان ساکن روسیه و شرق اروپا ایجاد شده بود با شعار بازگشت یهودیان به ارض اسرائیل (سرزمین فلسطین) سپس یک روزنامه‏نگار یهودى متولد مجارستان بنام «دولت یهود». کتاب هرتزل با حمایت کانون‏هاى بسیار ثروتمند و منتقد یهودى ساکن اروپا و ایالات متحده آمریکا به سرعت در همه کشورها معروف شد و خود هرتزل نیز به عنوان بنیان‏گذار جنبش صهیونیستى شهرت فروانى یافت. 18 ماه بعد (29 اوت 1897) اولین کنگره صهیونیستى در شهر بال سوئیس تشکیل شد.

این داستان آشنایى است که کم و بیش در تمامى فرهنگ‏ها و منابع درباره منشا صهیونیسم عنوان مى‏شود. اگر بخواهیم منشا صهیونیسم را با داستان فوق بشناسیم قطعا به بى‏راهه رفته‏ایم. این تاریخچه رسمى حاوى سه پیام منحرف‏کننده بسیار غلط است، به ما مى‏گوید که صهیونیسم اولاً در اواخر قرن 19 یعنى حدود یک قرن پیش ایجاد شد. ثانیا بیان ایدئولوژیک موج آوارگى یهودیان شرق اروپا، یعنى یک جریان طبیعى و خود انگیخته بود. ثالثا مانند بسیارى از جریان‏هاى ایدئولوژیک اواخر قرن 19 و اوائل قرن بیستم یک جریان روشن فکرى بود و بنیان‏گذاران آن روزنامه‏نگاران و اصحاب اندیشه و قلم مانند آقاى هرتزل بودند.

هیچ یک از این موارد صحیح نیست. هرتزل تنها یک نماد بود براى حرکتى که از مدت‏ها قبل آغاز شده بود. اندیشه دولت یهود او حرف جدیدى نبود و از قرن هفدهم میلادى بوسیله زرسالاران یهودى و وابستگان و شرکاى مسیحى آنها براى تأمین منافع‏شان گاه‏به‏گاه مطرح مى‏شد. قبل از هرتزل در قرون هفدهم و هجدهم و نوزدهم یهودیان و بعضى از پروتستان‏ها جزوهایى با مضمون تأسیس دولت یهود در فلسطین منتشر کرده بودند. صهیونیسم نیز یک حرکت روشنفکرى نبود بلکه یک موج سیاسى هدفمند بود که طراحان و حامیان و سرمایه‏گذاران آن خاندان‏هاى بسیار ثروتمند یهودى بودند و اهداف آنها با اهداف استعمار بریتانیا گره خورده بود. سال‏ها قبل از تولد هرتزل، در دوران ریاست لرد پالمرستون بر دیپلماسى بریتانیا که مقارن است با دوران سلطنت محمد شاه قاجار و صدرات حاج میرزا آقاسى در ایران، از سال 1839 میلادى حوادث مشکوکى در منطقه سوریه و فلسطین رخ داد و تحرک شدید استعمار بریتانیا براى اشغال سرزمین فلسطین آغاز شد و همین حرکت است که یک صد سال بعد (مه 1948) به تأسیس دولت اسرائیل انجامید. توجه کنیم که در سال 1840 یعنى 55 سال قبل از انتشار کتاب هرتزل برخى روزنامه‏هاى فرانسوى و آلمانى هدف اقدامات پالمرستون در منطقه خاورمیانه را ایجاد یک جمهورى یهودى در فلسطین عنوان کردند بنابراین نباید آقاى هرتزل را جدى گرفت.

بنیان‏گذاران و رهبران واقعى صهیونیسم کانون‏هاى معینى بودند و این بخشى از حرکت مرموزى بود که از مدت‏ها پیش آغاز شده و با مطالع استعمارى بریتانیا در قرن نوزدهم پیوند تنگاتنگ داشت. مى‏خواهیم نشان دهیم که هرتزل را نمى‏توان بنیان‏گذار صهیونیسم و حتى صهیونیسم جدید دانست و این نوع نگاه به تاریخ صهیونیسم در واقع تکرار همان الگوسازى تاریخى است که الیگارشى یهودى با اهداف معینى رواج داده است. اگر بخواهیم مبدا واقعى صهیونیسم را بشناسیم باید به سراغ تاریخ باستان قوم یهود و اساطیر یهودى برویم و در این جستجو است که صهیونیسم را به عنوان ایدئولوژى الیگارشى یهودى خواهیم شناخت.

میان قوم یهود و الیگارشى یهودى نیز باید تفاوت قائل شد، منظورمان از الیگارشى یهودى آن گروه‏هائى است که در طول تاریخ قوم یهود براساس ساختارهایى بسیار متمرکز و منسجم راهبرى یهودیان را به دست داشته و دارند و در واقع هویت قومى و سرنوشت تاریخى یهودیان را آنها رغم زده اند. ریشه هاى شکل گیرى این پدیده و سیر تاریخى آن را به‏طور روشن در اسفار پنج گانه و سایر منابع تاریخى کهن یهودیان، که به نام عهد عتیق معروف است، مى‏توان دید. بنابراین صهیونیسم به یک قرن اخیر محدود نیست و آغاز آن نیز نه از کتاب هرتزل بلکه از اساطیر یهودى است این اساطیر نه فقط بر یهودیان بلکه بر مسیحیان نیز تأثیر فروان گذاشت. آرمان‏هاى صهیونى از دوران جنگ‏هاى صلیبى به شدت با مسیحیت گره خورد و داعیه دولت جهانى مسیحیت را ایجاد کرد، گفته مى‏شد که ظهور مسیح منجر به ایجاد یک امپراتورى جهانى مسیحى به مرکزیت بیت‏المقدس یا اورشلیم خواهد شد لذا براى تسریع در ظهور مسیح فرقه‏هاى نظامى صلیبى ایجاد شد مانند »شهسواران معبد سلیمان»، «شهسواران سن‏جان» و «شهسواران توتونى». این فرقه‏ها که خصلت جهان وطنى داشتند یعنى تابع یک دربار اروپایى نبودند، بعدها نقش مهمى در تاریخ اروپا ایفا کردند مثلاً: پس از آنکه مسلمانان شهسواران توتونى را از فلسطین و مدیترانه بیرون ریختند، آنها براى ادامه جنگ صلیبى، و این بار علیه قبائل کافر حاشیه دریاى بالتیک، به شمال اروپا لشکر کشیدند. این سرآغاز تاریخ دولت آلمان است. استاد اعظم فرقه فوق پس از قتل قبائل پروسى حکومتى تشکیل داد و از سوى پادشاه لهستان به عنوان گراند دوک سرزمین قبائل پروسى منصوب شد. این هسته بعدها به پادشاهى پروس تبدیل شد و سرانجام در سال 1870 به تاسیس کشور آلمان انجامید. صهیونیسم یا آرمان استقرار سلطنت مسیح در صهیون یک موتور قوى بود که به وسیله آن توده هاى عوام بسیج و به عنوان لشکر حکمرانان و الیگارشى اروپا بکار گرفته مى شدند به این ترتیب صهیونیسم مسیحى نقش بسیار مهمى در پیدایش تمدن جدید قرن و در تاسیس آمریکایى جدید داشت. انتقالى توده هاى عظیم انسانى از اروپا به سرزمینهاى دوردست قاره آمریکا کار آسانى نبود. زمانى پادشاه وقت انگلیس بخشى از سرزمین کنونى کانادا که امروزه اسکاتلند نو نام دارد به یک دربارى اسکاتلندى بنام سرویلیام الکساندر بخشید. این آقا با حمایت دربار بریتانیا تلاش وسیعى را آغاز کرد که اسکاتلندى ها را به این سرزمین بکوچاند به هر اسکاتلندى که 2000 پوند پول دربار و 1000 پوند در سال به ویلیام الکساندر مى‏داد 6500 هکتار زمین در اسکاتلند واگذار مى‏شد. معهذا کسى از این طرح استقبال نکرد و از سال 1621 تا سال 1631 تنها 85 نفر حاضر به مهاجرت شدند بنابراین باید انگیزه‏هاى قوى معنوى و دینى ایجاد مى‏شد تا این مهاجرت شکل انبوه به خود بگیرد. چنین بود که اولین کلنیها در قاره آمریکا با پرچم آرمان‏هاى صهیونیستى ایجاد شدند درپشت کمپانى‏هایى که این مهاجرت ها را سازمان مى‏دادند و مدعى بودند انگیزه‏شان دینى و هدف‏شان ایجاد کلنى‏هاى
صهیونى است، کانون‏هاى مالى و سیاسى قرار داشتند که سود واقعى را از ایجاد این موج مى‏بردند. این صرافان آمستردام و اندن بودند که سرمایه این مهاجرت‏ها را با انگیزه سودهاى کلان تامین مى‏کردند... در انتها این امور نشان مى‏دهد که هدف، چنگ‏اندازى بر فرصت‏هاى بکر اقتصادى بود و آرمان گرایى دینى که توسط اسطوره‏ها ساخته شد تنها پوششى بود براى اهداف دیگر البته با این موج اخیر یعنى مهاجرت به سوى آمریکا مسئله فلسطین یا همان استراتژیک خاورمیانه و شمال آفریقا به علت کشف نفت این منطقه جدى شد و از اهمیت فوق‏العاده برخوردار شد و به تبع آن آرمان ارض موعود یا صهیونیزم جدى‏تر.

ماهیت پروتکلها

اگر در کل جهان حتى در ایران بخواهید درباره منشا صهیونیسم بدانید اینطور توسط کتاب‏ها و نشریات به شما القاء مى‏شود که: در پى چاپ کتاب دولت یهود اثر تئودور هرتزل[1] صهیونیسم جهانى، اولین گردهمایى و کنگره خود را در سال 1897 میلادى در شهر بال سوئیس تشکیل داد.

این کنگره درصدد تحقق دو هدف عمده و اساسى در جهان برآمد:

1 ـ براندازى کلیه دولت‏هاى غیر صهیونیستى و تسلط بر مراکز سیاسى، اقتصادى فرهنگى و نظامى کشورهاى جهان.

2 ـ تأسیس دولتى صهیونیستى در فلسطین به نام اسرائیل.

این کنگره، نقطه‏ى تحول مهمى در تاریخ جنبش صهیونیسم بود نخستین توفیق عملى صهیونیسم در میان برخى محفل‏هاى یهودى جهان تحقق یافت، و آماج مستقیم سیاسى آن را مشخص و تأکید کرد که: هدف صهیونیسم آن است که براى مردم یهود، میهنى در فلسطین تشکیل دهد و قانونى عام از آن حمایت نماید. این کنگره، برنامه‏ى استعمارى صهیونیستى در فلسطین را تدوین کرد که از چهار بخش عمده تشکیل مى‏شد.

1 ـ سازماندهى جنبش صهیونیسم جهانى.

2 ـ برنامه‏ریزى براى استعمار صهیونیستى در فلسطین.

3 ـ سرمایه‏گذارى و نظارت بر آن.

4 - اجراى ارتباط و گفت‏وگوهاى سیاسى به منظور تأمین پشتیبانى سیاسى جهانى و تحقق این هدف.

این هدف

به این ترتیب، نخستین خطوط و عجیب ترین و بدترین سلطه استعمارگران در تاریخ نوین را کسانى که اصلاً فلسطین را ندیده و به آن پا نگذاشته بودند در اروپا تدوین کردند.[2]

عده‏اى مى‏گویند صهیونیست‏ها پس از تشکیل کنگره اول، انجمن هاى دیگرى نیز تشکیل دادند و صورت جلسات آن انجمن ها را پروتوکل نام نهادند و عده اى دیگرى گویند در همان کنگره بال 1897 پروتوکلها که در واقع اصول سیاست صهیونیسم جهانى و نوع نگرش آنان را به جوامع انسانى نشان مى دهد که هم اکنون گویاى حقیقتى است که جهان مشاور شکل گیرى مراحل گوناگون تحقق آن ایده هاى شیطانى و غیر انسانى در راستاى تسلط بر جهان بشرى است، پخش شد.

این پروتوکلها که شامل 24 یا در بعضى نسخه‏ها 27 بند است استراتژى و تاکتیک‏هاى یهودیان براى تسخیر جهان در طى صد سال است گفته مى‏شود توسط فردى قبل از انعقاد توسط یکى یهود تهیه شده و هرگز قصد انتشار و توزیع آنها حتى در میان خواص یهود در کار نبوده است.[3]

بعد از آنکه پروتوکلها به انگلیسى ترجمه شد و نویسندگان به نقد و کنکاش درباره آنها پرداخته اندیشمند میلادى آشرگنیزبرگ از اهالى اودساد در معرض اتهام قرار گرفت.

او براى نخستین بار به عنوان نویسنده‏اى ناقد و ژرف اندیش در جامعه یهود ظاهر شد و نام متسعار احدها آم- یکى از مردم- را براى خود برگزید. آنچه براى او اهمیت داشت، مبانى اهداف و درستى روشى بود و به جزئیات اهمیتى نمى‏داد او معتقد بود که برانگیختن یهود در این عصر و ایجاد رستاخیز در آنان باید متکى به برانگیختن روحیه خشن یهودى باشد. بنابراین به عقیده او نخست باید روحیه یورش را خلق کرد و فعالیت براى رسیدن به سرزمینى که یهود آنجا گرد هم آیند خود به خود پى خواهند آمد.

او در سال 1856 در شهر اودسا واقع در ساحل دریاى سیاه در منطقه اوکراین که از قرن‏ها پیش یکى از پایگاه‏هاى خشونت و ترور یهود بوده است نشو و نما یافت و او که وجودش لبریز از روح تلمود بود در سال 1927 در تل آویو در گذشت.

حال براى روشن‏تر شدن بحث خلاصه اى از بعضى بندهاى پروتوکل‏هاى 24 گانه در اینجا مى‏آوریم.

1 ـ آزادى سیاسى ایده‏اى بیش نیست و واقعیت خارجى ندارد اما هر یک از ما باید بداند چگونه در موقع لزوم از این طعمه براى جذب گروهها و توده ها به سوى حزب خود و نابود کردن حزب مخالف که حکومت و قدرت را در اختیار دارد استفاده کند (پروتوکل اول).

2 ـ محور سیاست جدا از محور اخلاق است این دو هیچ وجه اشتراکى با هم ندارند حاکمى که تابع اصول و روش اخلاقى باشد سیاستمدار ماهرى نیست و تا زمانى که بر سریر حکومت نشسته است همواره متزلزل و در آستانه سقوط خواهد بود ولى حاکم عاقلى که خواهان توسعه و تحکیم حکومت خویش است باید دو خصلت داشته باشد هوش قوى و مکر فریبنده (پروتوکل اول).

3 ـ حق‏ها، سرچشمه‏اش زور و قدرت است. کلمه حق امرى است وجدانى، معنوى و مجرد و دلیلى بر درستى آن وجود ندارد مفهومى بیش از این ندارد آنچه مى خواهم به من بده تا ثابت کنم از تو قویترم شعارها باید این باشد: زور و فریب مردم، تا آنچه را فریبکارانه به خودشان مى دهیم به عنوان یک امر صحیح بپذیرند و در درستى آن تردید نکنند فقط زور مى‏تواند در میدان سیاست پیروز شود (پروتوکل اول).

4 ـ ما موفق شده‏ایم بگوییم- غیر یهود- بقبولانیم که اطلاعات نظرى و تئوریک آنها محصول ناب علم است تا زمانى که این هدف باید از طریق مطبوعات خود اعتقاد به درستى نظریات و آراى شان را در آنها تحکیم بخشیم دانشمندان آنها به دانشى که دارند مغرور مى‏شوند و بدون آنکه سعى کنند براى اثبات درستى آن تجربیات و دانشها از محک منطق کمک بگیرند. نظریه هاى خود را به مرحله اجرا درمى آوردند. در حالى که آنچه به نظر آنها دانش  و شناخت است در واقع چیزى نیست جز آنچه که عمال متخصص ما با استادى و مهارت براى آنها نوشته اندو این نوشته ها، همه، براى آن فراهم آمده است که اندیشه هاى آنان در جهتى که ما مى‏خواهیم از آنها پرتو گیرند (پروتکل سوم).

5 ـ  گوییم- حکومتهاى غیر یهودى- بدون کمک متخصصانما قادر به اندیشیدن و درست فکر کردن نیستند، آنها کوته بین تر از آنند که ضرورت ایجاد آنچه را که ما دو زور تاسیس پادشاهى خود وجود خواهیم آورد، دریابند.

6 ـ فراماسونرى گوییم ناخودآگاه به ما خدمت مى کند. به این ترتیب که پوششى براى ماست و ما خودمان و اهداف و برنامه هایمان را پشت سر آن پنهان مى‏کنیم (سوم).

7 ـ کلیه چرخ‏هاى دستگاه حکومت‏ها احتیاج به موتور دارند و این موتور که همان طلاست در اختیار ما مى‏باشد (پنجم).

8 ـ براى نابود کردن صنایع گوییم ـ غیر یهود ـ عشق به عیاشى و تجمل پرستى را در بین گوییم رواج مى‏دهیم و آنها را به این وضعیت تشویق مى‏کنیم.

9 ـ ما سطح دستمزدهاى کارگرها را بالا خواهیم برد اما این عمل هیچ سودى به حال کارگران نخواهد داشت. چون در همان زمان به بهانه این که امر کشاورزى و دامدارى دستخوش رکود شده است، قیمت مایحتاج عمومى را نیز گران مى کنیم (پروتوکل 6).

10 ـ ما باید همیشه این آمادگى را داشته باشیم که در صورت بروز هر گونه مخالفتى با ما، از طریق ایجاد جنگ بین آن دولت مخالف و همسایه‏اش با او مقابله کنیم و چنانچه همه آنها در برابر ما یکپارچه شوند چاره اى نداریم جز این که آتش یک جنگ خانمانسوز جهانى را شعله‏ورکنیم (پروتوکل 7).

11 ـ ما حکومت‏هاى خود را در انبوهى از بانک‏داران، صنعت‏گران و سرمایه‏داران محاط خواهیم کرد و حلقه اتصال آنها میلیونرها خواهند بود چرا که در واقع، سرانجام هر چیزى به ارقام ختم مى شود و این ارقامند که در همه جا حرف آخر را مى زنند (پروتوکل 8).

12 ـ ما نسل جوان گوییم را فریفته و گیج کردیم و با تربیت آنها بر اساس اصول و نظریاتى که مى‏دانیم غلط و دروغ است و در عین حال ما به آنها تلقین کردیم به فسادشان کشاندیم.

13 ـ ما در گذشته تلاش کرده‏ایم تا نفوذ روحانیون گوییم را از بین ببریم و آنها از چشم مردم بیندازیم. هدف از این کار لطمه زدن به رسالت آنهاست رسالتى که ممکن بود همراه سد راه ما شود در حال حاضر این نفوذ روز به روز رو به کاهش مى رود (پروتوکل 17).

14 ـ هرگاه مصالح ما اقتضاء کند که دفاع سرى خود را با اتخاذ تدابیر خشن و بیرحمانه تقویت کنیم به وسیله تعدادى از سخنرانان زیان‏آور عوامل وقوع بى‏نظمى و پیدایى مظاهر خشم و نارضائى مردم را در جامعه بوجود مى‏آوریم (پروتوکل 18).

15 ـ هم‏اکنون ما تا فروپاشى کامل مسیحیت چند سالى بیشتر فاصله نداریم (پروتوکل17).

16 ـ ما نسل جوان گوئیم و گیج کرده و با تربیت آنها براساس اصول و نظریاتى که مى‏دانیم غلط و دروغ است و در عین حال ما به آنها تلقین کردیم به فسادشان کشاندیم هیچ کس حتى مشاوران پادشاه نباید از برنامه هائیکه وى براى زمان کنونى و آینده دارد مطلع شود فقط شخص پادشاه و سه نفر دستیار او از این برنامه ها اطلاع خواهند داشت و بس.

پروتوکل‏ها اولین بار در سال 1903 در روسیه در روزنامه زنامیا چاپ شد و دو سال بعد متن مفصل‏ترى از آن به چاپ رسید. این متن به سرعت به زبان‏هاى آلمانى فرانسه، انگلیسى و سایر زبان‏هاى اروپایى ترجمه شد و شهرت فراوان یافت.

اقبال گسترده به پروتوکل‏ها به ویژه در سال‏هاى 1921 ـ 1919 است. در فضاى سیاسى و روانى پس از جنگ اول جهانى و انقلاب 1917 روسیه، مردم به شدت جذب این رساله شدند. این جاذبه البته علل عینى داشت زیرا طول جنگ نقش کانون‏هاى جنگ‏افروز یهودى و مجتمع‏هاى تسلیحاتى متعلق به ایشان، آرمسترانگ، براى افکار عمومى اروپا تا حدودى روشن شده بود. از سوى دیگر، این رساله را مخالفان بلشویک‏ها به وسعت توزیع کردند تا انقلاب بلشویکى روسیه را به عنوان یک توطئه یهودى مطرح کنند. جالب است بدانیم که در بریتانیا و کشورهاى انگلیسى زبان بزرگ ترین مبلغ پروتوکل ها روزنامه تایمز لندن بود که از بدو پیدایش پیوندهاى بسیار نزدیک با زرسالاران یهودى، و به ویژه خاندان روچیلد، داشت تا بدان حد که در دوران جنگ فرانسه و پروس، مردم فرانسه تایمز لندن را به‏عنوان ارگان روچلیدها مى‏شناختند. تایمز در مه 1920 متن کامل پروتوکل‏ها را به چاپ رسانید دیلى اکسپرس نیز، که به همین کانون تعلق داشت، آن را چاپ کرد و این جمله را تیتر بزرگ صفحه اول خود قرار داد «راز بزرگ حییم (واریزن) بزرگ». و عجیب‏تر اینجاست که‏سر وینستون چرچیل به عنوان وزیر جنگ برکتازى در همین زمان اعلام کرد که انقلاب بلشویکى روسیه «توطئه جهانى از سوى یهودیان جهان وطن است براى نابود کردن و فروپاشى امپراتورى بریتانیا». در زمینه وابستگى وینستون چرچیل به زرسالى یهودى کمترین تردیدى نیست و مى‏دانیم که چرچیل در طول زندگى طولانى‏اش هماره سرسخت‏ترین مدافع صهیونیست‏ها بوده و در تأسیس دولت اسرائیل نقش اصلى داشته است. این پیوند فقط به خود چرچیل محدود نیست و از آغاز تاریخ خاندان چرچیل شروع مى شود. بنیانگذار این خاندان ژنرال جان چرچیل، دوک اول مارلبور است که فرمانده کل ارتش بریتانیا بود و از طریق ساخت و پاخت یا دلالان یهودى و دریافت رشوه و پورسانت از سرسولومون مدیناى یهودى پیمانکار بزرگ دربار و ارتش انگلیس، ثروت خاندان چرچیل را پایه گذارد و از جمله کاخ بلنهایم را ساخت. تنها موردى که مى‏شناسیم که سر وینسون چرچیل در طول زندگى‏اش علیه یهودیان سخن گفته، همین یک مورد و در فضاى انتشار پروتوکل‏ها در انگلیس است. بعدا، کار تایمز و چرچیل را روس‏هاى سفید ادامه دادند یعنى مخالفین انقلاب روسیه که به اروپا و آمریکا پتاهنده شده بودند. آن‏ها پس از شکست نهایى از بلشویک‏ها در جبهه‏هاى جنگ روسیه، به تکثیر وسیع پروتوکل‏ها در غرب پرداختند با این هدف که انقلاب روسیه را توطئه یهودیان معرفى کنند.

عجیب‏تر اینجاست که جعلى بودن این متن نیز اولین بار به وسیله همان روزنامه تایمز و همان کانون مطرح شد. در سال 1921 ، براى اولین بار، فیلیپ گریوز در روزنامه تایمز لندن جعلى بودن پروتوکل هاى را مطرح کرد و شباهت‏هاى فروان پروتوکل‏ها را با طنزى که یک فرانسوى به نام موریس ژولى علیه ناپلئون سوم و سیاست‏هاى دسیسه‏آمیز جهانى او نوشته و در سال 1864 با عنوان مکالمه ماکیاولى و منتتسکیو چاپ شده، نشان داد. نام فیلیپ گریوز براى مؤرخین ایرانى آشناست زیرا وى نویسنده زندگى‏نامه سرلشکر سرپرستى کاکس، کارگزار نامدار استعمار انگلیس در ایران و خلیج فارس است. بعدها، محققین روى پروتوکل‏ها کار کردند و سرانجام ولادیمیر برتسف، مؤرخ روس، به طور متقن ثابت کرد که پروتوکل‏ها جعل سازمان اطلاعاتى روسیه تزارى (اواخر انا یا اواخر انکا) است که براساس کتاب موریس ژولى و رمان تخیلى هرمن گودشه (چاپ 1868) و منابع دیگر صورت گرفته است. جاعل ظاهرا یک فرانسوى بوده که به عنوان جاسوس براى اواخرانا کار مى‏کرده و نامش در دست نیست. رؤساى اواخرانا متن پروتوکل‏ها را به نیکلاى دوم (آخرین تزار روسیه) عرصه مى‏کنند و وى در حاشیه گزارش ایشان مى‏نویسند: «نباید از امر حق با روش‏هاى غیراخلاقى دفاع کرد». یعنى تزار به سادگى متوجه جعلى بودن متن مى‏شود و این امر به دلیل صراحت و محتواى بسیار خامى است که در متن وجود دارد که انسان را از این همه ناشى‏گرى به حیرت مى‏اندازد.

بنابراین، ماجراى انتشار پروتوکل‏ها ماجراى ساده‏اى نیست و اصولاً یکى از پدیده‏هاى عجیب دو قرن اخیر بسیارى از این نوع کتاب‏ها و رساله هاست که علیه «یهودیت» یا «فراماسونرى» و غیره منتشر مى‏شود و در پس آن، چنان‏که در ماجراى پروتوکل‏ها دیدیم، دست همین کانون‏ها مشهود است: آثارى که به شکلى وهم آلود و غیرعقلانى توطئه یهودیان و ماسون‏ها را به نفى هرگونه برسانند و این باور را رواج دهند که اعتقاد به توطئه نوعى بیمارى روانى و توهم است. به اعتقاد من این روش در ایران نیز به کار گرفته شده و تأثیرات روانى و سیاسى جدى و عمیق خود را بر جاى گذارده است.

استاد عبداللّه‏ شهبازى در این باره مى‏گویند: «اولین تردید در من نسبت به اصالت پروتکل‏ها در زمانى ایجاد شد که براى بار اول متن پروتکل‏ها را دیدم. واقعا به دلم نچسبید و احساس کردم که هیچ فرد عاقلى چنین صریح و پوست‏کنده نقشه‏هاى خود را مطرح نمى‏کند. بالاخره، این توطئه‏گران باید انسان‏هاى پخته‏اى باشند و نباید این‏طور دست خود را رو کنند و سند به دست دشمن بدهند. در تحقیقات ده ساله اخیر خود این مسئله را پیگیرى کردم و به جد به این نظر رسیدم که جعل و انتشار پروتوکل‏ها با اهداف معینى صورت گرفته که امروزه کاملاً قابل شناسایى و تبیین است و از یک برنامه‏ریزى و نقشه هوشمندانه حکایت مى‏کند از آن نوع که به ما عنوان توطئه‏ى شناسیم. اصولاً تعریف من از توطئه این است: برنامه‏ریزى از سوى یک کانون براى تاثیرگذارى برفرآیندها و تحولات اجتماعى و سیاسى به ضرر دیگران و با روش‏هاى معینى که به روش‏هاى توطئه‏آمیز معروف شده (مانند نفوذ و ترر و تخریب و خدعه و جعل و غیره). این اقدام از سوى فرد یا گروهى که قربانى آن مى‏شوند توطئه نام مى‏گیرد در حالى که طراحان آن را برنامه‏ریزى و دانش مى‏دانند، واقعا توطئه‏گرى دانش است و از زمان جنگ‏هاى صلیبى به این طرف، و به‏ویژه از قرن شانزدهم میلادى به بعد، یعنى از زمان شروع تکاپوى استعمارى، این دانش در غرب بسیار پیشرفته و بغرنج شده است».

روشن است که در جهان سیاست واقعیتى به نام توطئه وجود دارد. یکى از بهترین روش‏ها براى قلب این واقعیت این است که پرچمدار افشاى آن شوید و بخشى از حقیقت را بیان کنید ولى به شکل نامعقول و غیرمعقول و غیرقابل دفاع. این دفاع در نهایت منجر مى‏شود به این که مردم از پذیرش این واقعیت سرخورده شوند. این روش یکى از مهمترین تاکتیک‏ها در جنگ روانى است که نمونه بارز آن را در ترویج انگلوفوبیا مى‏توان دید یعنى اشاعه ترس از انگلیس و نسبت دادن همه چیز به توطئه انگلیسى‏ها. یعنى افرادى همه چیز را به شکل بیمارگونه و به قول معروف «داکى جان ناپلئونى» به انگلیسى‏ها نسبت مى‏دهند و در نهایت موجى ایجاد مى‏شود و از درون آن کسانى پیدا مى‏شوند که غیرعقلانى بودن این برخورد را مى‏فهمند و به ضد آن مى‏رسند یعنى به این نتیجه مى‏رسند که هیچ نوعى توطئه‏اى وجود نداشته است. به عبارت دیگر از که مطلق به مطلق دیگر مى‏رسند. بنابراین این‏گونه اشاعه توهم‏هاى توطئه چون بنیان جدى عقلانى جدى و قابل دفاع ندارد بهترین روش است براى لوث کردن واقعیت‏هاى بغرنج تاریخى. این روش در جامعه امواج کاذب و پوچ و بسیار شکننده ایجاد مى‏کند که در نهایت به نوعى آنتى پاتى علیه این‏گونه مفاهیم مى‏انجامد. در تحول روانشناسى بیست و دو ساله بعد از انقلاب تأثیرات مخرب این روش را شاهد بوده‏ایم.

زمانى برخى از حوادث را به آمریکا با صهیونیست‏ها نسبت مى‏دادیم و البته در فضاى اوایل انقلاب، که مردم فشار و ستم حکومت پهلوى و نفوذ مخرب اربابان غربى آن را کاملاً به‏یاد داشتند، صرف این ادعاها قانع کننده بود و احتیاج به استدلال نظرى قوى نداشت. یعنى جامه در مجموع مى‏پذیرفت که مثلاً پیوندهاى آمریکایى فلان رجل سیاسى یا فرهنگى پهلوى بر وطن فروش بودن آن فرد دلالت دارد. ولى در نهایت با دگرگونى ساختارى در جامعه ما و از جمله پیدایش نسل جدید، دیگر این روش کاربرد ندارد و در برخى موارد به ضد خود بدل مى‏شود. اکنون براى نسل جوان کفایت نمى‏کند که بگویید شاه آمریکایى بود. مى‏پرسد مگر آمریکایى بودن چه ایرادى دارد؟ او حق دارد زیرا ذهنیت سیاسى نسل جوان امروز همان ذهنیت نسل ما نیست که در دهه 1340 شاهد مبارزات مردم زیر ستم جهان علیه امپریالیسم آمریکا بود. براى نسل گفتمان جدیدى مطرح است. او سرنوشت برخى کشورهاى دست ـ نشانده آمریکا، مانند تایوان و کره جنوبى، را مى‏بینند که در یک دهه اخیر هم رسانه‏هاى جهانى و هم برخى از متفکران و اساتید دانشگاه ما و حتى گروهى از مسئولان اجرایى ما آن را به عنوان موفق‏ترین مدل توسعه مطرح کرده و حتى از آن‏ها تقلید کرده‏اند و در مقابل مدل شکست خورده انقلاب‏هاى ضدآمریکایى مانند ویتنام و کره شمالى را مشاهده مى‏کنند. لذا، مطرح کردن معقول و دفاع بد و فاقد بنیان متقن فکرى و نظرى نتایج بسیار مخربى در روانشناسى سیاسى جامه بر جاى مى‏گذارد.

به جد معتقدم که کانون‏هاى زرسالار غربى و در قلب ایشان یهودى در جعل و ترویج و اشتهار پروتوکل‏ها نقش اصلى را داشتند. زیرا متونى وجود دارند که هم معتبرند و هم همان موارد مندرج در پروتوکل‏ها را به اثبات مى‏رساند ولى هیچ‏گاه اشتهار نیافتند و امروزه نسخ آن‏ها کمیاب یا حتى نایاب است. از میان این‏گونه کتاب‏ها تنها پروتوکل‏ها اشتهار جهانى و بسیار عجیبى یافت زیرا متنى کاملاً مجعول و لذا غیرقابل دفاع بود و در نهایت محقق را بى اعتمادى به این‏گونه متون مى‏رسانید. مهم‏ترین متنى که هم طرح‏هاى توطئه‏آمیز زرسالارى یهودى را ثابت مى‏کند و هم کاملاً قابل دفاع است کتابى است به نام کتاب کاهال. نام سازمان‏هاى محلى یهودیان روسیه بود. فردى یهودى به نام یاکوب برافمن در 34 سالگى مسیحى شد و براى کنترل نامه‏ها و متون عبرى دو دیدنیش به خدمت دولت روسیه درآمد. او پس از مدتى، در سال 1869، کتاب کاهال را منتشر کرد. کتاب فوق مشتمل بر اسناد مفصل درونى سازمان یهودیان روسیه است
که به روسى ترجمه شده. برافمن در مقدمه خود بر این اسناد سازمان کاهال، یعنى سازمان محلى یهودیان روسیه و شرق اروپا، و آلیانس اسرائیلى، که مقر آن در فرانسه بود و در آن زمان تنها سازمان جهان یهودیان به‏شمار مى رفت، را به عنوان شبکه‏هایى معرفى مى‏کند که مجرى طرح‏هاى رهبران یهودى غرب هستند. برافمن در مقدمه خود بر این کتاب حجیم دو جلدى این نظریه را مطرح ساخت که جوامع یهودى در واقع با حفظ ساختارهاى سرى درونى خود، با استقرار خویش در سرزمین‏هاى مختلف، دولتى در درون دولت تشکیل مى‏دهند با هدف استثمار سکنه آن سرزمین و سلطه بر آنان. اسناد چاپ شده نیز ادعاى برافمن را ثابت مى‏کند و نشان مى‏دهد که زرسالاران یهودى غرب سلطه بر جوامع میزبان یهودیان چگونه از سازمان‏هاى محلى آن‏ها استفاده مى‏کنند.

کتاب کاهاتل در دهه 1870 چندین بار به زبان‏هاى روسى، آلمانى، فرانسه و لهستانى منتشر شد و تأثیرات عمیقى بر جاى نهاد و به یکى از منابع مهم آشنایى محققین با ساختارهاى سرى است و حتى دایره‏المعارف یهود نیز به صحت اسناد مندرج در آن اذعان دارد و مى‏نویسد: «هر چند برافمن (از سوى یهودیان) به جعل متهم شد ولى در واقع کتاب او                               ترجمه کاملاً دقیق اسناد و یکى از منابع تاریخى پژوهشگران براى آشنایى با زندگى درونى یهودیان روسیه در سده نوزدهم به شمار مى‏رود».

ولى ما مى‏بینیم که کتاب کاهال را با این همه اهمیت حتى خواص و محققان نیز کمتر مى‏شناسد ولى پروتوکل‏ها این همه شهرت و معروفیت مى‏یابد.