اینترنت، باعث روزمره شدن و تقدس‏زدایى امر مقدس تجربه‏هاى شخصى بندگان با خدا مى‏شود. بى‏تردید آن قداستى که در مساجد واقعى است، در مسجد مجازى، میسور نیست. معمارى مسجد، فضاى معنوى مسجد و... همه در ساخت هویت دینى فرد مؤثر است و این در فضاى وب، مغفول است. افزون بر این‏که فضاى اینترنت، فضاى مستهجن و غیراخلاقى است.

     در این‏که مسجد مجازى فاقد این مزیت‏هاى مساجد واقعى مى‏باشد، شکى نیست. لیک سؤال این است که، چقدر از انسان‏ها از این مساجد مى‏توانند بهره ببرند؟ آیا اساسا مساجد از گسترگى و پراکنش جغرافیاى مطلوب برخوداند تا در دسترس همه باشد؟ آیا این، به ما تجویز مى‏کند آن‏دسته از مخاطبان را که با مسجد ارتباط ندارند، رها کنیم؟! افزون براین‏که برخى از مخاطبان مسجد هم در فضاى مجازى حضور دارند. آیا بسنده کردن به صرف تبلیغات دینى در مسجد، کفایت مى‏کند؟

     در واقع مسجد مجازى مى‏خواهد این خلأها را پر کند. جایى که دست مسجد فیزیکى از رسیدن بدان، ناتوان است. با مساجد مجازى، مخاطبانى که به نحوى دسترسى به مساجد ندارند، نیز بطور کامل از معنویت و معرفت مسجد بى‏نصیب نمى‏مانند. چرا که «لایَسْقُطُ الْمَعْسُورُ، بِالْمَیْسُورِ وَ ما لایُدْرَکُ کُلُّه لایُتْرَکُ
کُلّه».[1] به قول شاعر:

 آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید