گسترش مساجد مجازى، موجب دورى مردم از مساجد مى‏شود. زیرا یکى از رقباى مساجد، رسانه‏ها اعم از تلویزیون، رادیو و... است، اینترنت خود به نحوى، رقیب مساجد است. بردن مساجد به فضاى وب، در کاهش استقبال از مساجد مؤثر است، زیرا نیازى را که مساجد بدان پاسخگو بودند، این بار به آسانى در اینترنت، قابل یافتن است. انجمن معابد شینتو که مرکز آن در پایتخت ژاپن بوده و بر حدود 80 هزار معبد در سراسر کشور نظارت دارد، در راستاى برخورد با معابد مجازى، در ماه ژوئیه اعلام کرد:

                              «هیچ یک ازخدایان شینتو در اینترنت وجود ندارند».[1]

     همچنان‏که یوشیا سنو، رئیس بخش تحقیقات انجمن شینتو معتقد است:

                              «خدایان شینتو در مکان و فضاى یک معبد جاى
                         گرفته‏اند و در نتیجه زیارت‏کنندگان باید عملاً معبد را زیارت
                         کنند».[2]

    این استدلالى است که در مسیحیت هم مخالفان کلیساى مجازى بر آن اصرار دارند. اگر مخالفان، اینترنت و رسانه‏هاى دیجیتال را رقیب مساجد مى‏دانند، چرا بر حل این نزاع، طرحى نمى‏اندازند؟! آیا این تهدید را نباید به فرصت مبدل کرد؟ آیا موضع انفعالى در قبال این غول رسانه‏اى، که روز به روز در حال ربودن مخاطبان مسجد است، بسزاست؟! به نظر در نزاع دین و تکنولوژى، رویکرد حذف هر کدام، مناسب نیست بلکه مى‏توان، با رویکرد تعامل، هم عرصه اینترنت را دینى کرد و هم دین را با ابزارى جدید عرضه نمود. اینترنت مى‏تواند در عرضه دین در عرصه دنیا، نقش آفرینى کند. و از سوى
دیگر، با حضور دادن دین در اینترنت، فضاى خالى دین را نیز پر کرد. به نظر،رها کردن این فضا،  موجب مى‏شود محیط «زندگى دوم»[3] انسانى، تنها با تولیدات مستهجن و غیراخلاقى پر شود. همچنان‏که گفتیم تنها کمتر از 5% محتواى وب، تولیدات دینى است،[4] حال چقدر از این، اسلامى و شیعى ناب
است، جاى تأمل دارد.

     از مراکز پیش‏رو در فضاى مجازى، «آستان قدس رضوى» است که زیارت مجازى را هم فراهم آورده است. تردیدى نیست که زیارت مجازى، نه تنها تعداد زائران حرم را کاهش نداده بلکه در راستاى افزایش زائران بوده است. براى نمونه در سال جارى 536 هزار و 400 بازدید از وب سایت پخش زنده حرم رضوى به آدرس اینترنتى  Razavi.tvانجام شده است. بیشتر بازدیدکنندگان این وب سایت از خارج کشور هستند.[5] افزون براین‏که دل‏هاى عاشقى را که در آن لحظه، امکان حضور در حریم رضوى را ندارد، به میهمانى حرم ملکوتى‏اش فرا مى‏خواند و ایجاد چنین رابطه‏اى، در گسترش فضایل معنوى، بسیار مؤثر است. اینکه مریدى، به محض اراده، بتواند با مرادش ارتباط برقرار نماید. و اساسا اسلام ارتباط همیشگى را مى‏پسندد.نه بسان مسیحیت که هفته‏اى یک روز براى اجراى مراسمى عبادى صرف به مدت یک ساعت،[6] کلیسا را به روى پیروان مى‏گشاید.