نمایش صفحات

مسجد به عنوان محل عبادت و پرستش خداى یکتا، در عصر اصحاب  کهف نیز رایج بود. آنگاه که مردم از ماجراى آنها و بیدار شد نشان از خواب طولانى مدت، آگاه شدند طولى نکشید آنان از دنبا رفتند. به دنبال آن، مردم دو دوسته شدند: عده‏اى که منکر معاد بودند و مى‏خواستند مسأله خواب و بیدارى آنها به دست فراموشى سپرده شود پیشنهاد دادند که درِ غار گرفته شود تا براى همیشه از نظر مردم پنهان گردند.

اما گروهى که مؤمن و معتقد به رستاخیز بودند و مسأله خواب و بیدارى اصحاب کهف را سندى مهمّ براى اثبات آن مى‏دانستند نظرشان براین بود که در کنار مدفن آنها مسجدى ساخته شود:

«وکَذلِکَ اَعثَرنا عَلَیهِم لِیَعلَموا اَنَّ وعدَ اللَّهِ حَقٌّ و اَنَّ السّاعَةَ لارَیبَ فیها اِذ یَتَنزَعونَ بَینَهُم اَمرَهُم فَقالوا ابنوا عَلَیهِم بُنینًا رَبُّهُم اَعلَمُ بِهِم قالَ الَّذینَ غَلَبوا عَلى اَمرِهِم لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیهِم مَسجِدا».[1]

«و این چنین مردم را متوجه حال آنها (اصحاب کهف) کردیم تا بدانند که وعده خداوند (در مورد رستاخیز) حق است و در پایان جهان و قیام قیامت شکى نیست، در آن هنگام که میان خود درباره کار خویش نزاع داشتند، گروهى مى‏گفتند: بنایى برآنان بسازید (تا براى همیشه از نظرپنهان شوند و از آنها سخن نگویید که) پررودگارشان از وضع آنها آگاه‏تر است، ولى آنها که از رازشان آگاهى یافتند (و آن را دلیلى بر رستاخیز دیدند) گفتند ما مسجدى در کنار(مدفن) آنها مى‏سازیم (تا خاطره آنها فراموش نشود)».

 



[1] . سوره کهف، آیه 21 .