قداست ویژه این نهاد معنوى اقتضا مىکند متولیان و متصدیان امور آن، از آلودگى و پلیدى کفر و شرک پاک باشند. علاوه براین، از خود محورى وتنگ نظرى مبرّا و به تقواى الهى آراسته باشند:
«و ما لَهُم اَلّا یُعَذِّبَهُمُ اللَّهُ وهُم یَصُدّونَ عَنِ المَسجِدِ الحَرامِ و ما کانوا اَولِیاءَهُ اِن اَولِیاؤُهُ اِلَّا المُتَّقونَ ولکِنَّ اَکثَرَهُم لایَعلَمون».[1]
«چرا خدا آنها را مجازات نکند با این که از (عبادت موحدان) در مسجدالحرام جلوگیرى مىکنند درحالى که سرپرست آن نیستند؟ سرپرست آن فقط پرهیزگارانند؛ ولى بیشتر آنها نمىدانند».
شرایط متولیان این کانون معنویت در آیه 18 سوره توبه به نحو کاملترى بیان شده است:
«اِنَّما یَعمُرُ مَسجِدَ اللَّهِ مَن ءامَنَ بِاللَّهِ والیَومِ الأخِرِ واَقامَ الصَّلوةَ وءاتَى الزَّکوةَ ولَم یَخشَ اِلَّا اللَّهَ فَعَسیاُولکَ اَن یَکونوا مِنَ المُهتَدین».
«مساجد خدا را تنها کسى آباد مىکند که: ایمان به خدا و روز قیامت آورده و نماز را برپا دارد و زکات را بپردازد و جز از خدا نترسد؛ امید است چنین گروهى از هدایت یافتگان باشند».
[1] . سوره انفال، آیه 34 .