«والَّذینَ اتَّخَذوا مَسجِدًا ضِرارًا وکُفرًا و تَفریقًا بَینَ المُؤمِنینَ واِرصادًا لِمَن حارَبَ اللَّهَ و رَسولَهُ مِن قَبلُ ولَیَحلِفُنَّ اِن اَرَدنا اِلَّا الحُسنى واللَّهُ یَشهَدُ اِنَّهُم لَکذِبون * لاتَقُم فیهِ اَبَدًا * اَفَمَن اَسَّسَ بُنینَهُ عَلى تَقوى مِنَ اللَّهِ و رِضونٍ خَیرٌ اَم مَن اَسَّسَ بُنینَهُ عَلى شَفا جُرُفٍ هارٍفَانهارَ بِهِ فى نارِ جَهَنَّمَ واللَّهُ لایَهدِى القَومَ الظّلِمین * لایَزالُ بُنینُهُمُ الَّذى بَنَوا ریبَةً فى قُلوبِهِم اِلّا اَن تَقَطَّعَ قُلوبُهُم واللَّهُ عَلیمٌ حَکیم».[1]

«گروهى از آنها منافقان کسانى هستند که مسجدى ساختند براى زیان رساندن (به مسلمانان) و (تقویت) کفر و تفرقه‏افکنى میان مؤمنان و کمینگاه براى کسى که از پیش با خدا و پیامبر مبارزه کرده بود، آنها سوگند یاد مى‏کنند که جز نیکى (و خدمت) نظرى نداشته‏ایم. اما خدا گواهى مى‏دهد که آنها دروغگو هستند. هرگز در آن (مسجد به عبادت) نایست. آن مسجدى که از روز نخست برپایه تقوا بنا شده شایسته‏تر است که درآن (به عبادت) بایستى؛ در آن مردانى هستند که دوست مى‏دارند پاکیزه باشند؛ و خدا پاکیزگان را دوست دارد. آیا کسى که شالوده آن را بر تقواى
الهى و خشنودى او بنا کرده بهتر است یا کسى که اساس آن را برکنار پرتگاه سستى بنا نموده که ناگهان درآتش دوزخ فرو مى‏ریزد؟! و خدا گروه ستمگران را هدایت نمى‏کند. این بنایى را که آنها ساختند، همواره به صورت یک وسیله شک و تردید، در دل‏هایشان باقى مى‏ماند؛ مگر این که دل‏هایشان پاره پاره شود (و بمیرند وگرنه هرگز از دل آنها بیرون نمى‏رود) و خدا دانا و حکیم است».