ناگفته نماند مسجدى نماد وحدت و مرکز تجمع مسلمانان خواهد بود که برابر آموزه‏هاى وحیانى، داراى دو شرط اساسى باشد.

الف : بنیان و شالوده آن از آغاز پاک و پاکیزه بوده و براى تحقق هدفى مقدس تأسیس شده باشد.

ب : دست‏اندرکاران و گردانندگان و اداره‏کنندگانش، انسان‏هایى با ایمان و وارسته و درستکار باشند. چنان‏که خداوند حکیم در قرآن مى‏فرماید: « لاَتَقُمْ فِیهِ أَبَداً لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ یَوْمٍ أَحَقُّ أَن تَقُومَ فِیهِ فِیهِ رِجَالٌ یُحِبُّونَ أَن یَتَطَهَّرُوا وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُطَّهِّرِینَ» هرگز در آن مسجدى که بر پایه هواى نفس بنا شده به عبادت برنخیز! آن مسجدى که از روز نخست بر پایه تقوا بنا شده شایسته‏تر است که در آن به عبادت بایستى، در آن مردانى هستند که دوست مى‏دارند پاکیزه باشند و خداوند پاکیزگان را دوست دارد.