1 . على بن محمد عن سهل بن زیاد عن ابن محبوب عن عبداللّه‏ بن سنان عن أبى‏عبداللّه‏ علیه‏السلام قال: کَانَ طُولُ حائِطِ مَسْجِدِ رَسُولِ‏اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قامَةً فَکَانَ یَقُولُ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله لِبِلالٍ اِذا دَخَلَ الْوَْقتُ یا بِلالُ اعْلُ فَوقَ الْجِدارِ وَ ارْفَعْ صَوْتَکَ بِالأَذَانِ فانَّ اللّه‏َ قَدْ وَکَّلَ بِالْأَذَانِ رِیحاً تَرْفَعُهُ اِلَى‏السَّمَاءِ وَ انَّ الملائِکَةَ اذَا سَمِعُوا الْأَذَانَ مِن أَهْلِ الْأَرْضِ، قالُوا هَذِهِ أَصْوَاتُ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهبِتَوحِیْدِاللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ وَ یَسْتَغْفِرونَ لأَِّةِ مُحَمَّدً صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهحَتّى یَفْرُغُوا من تِلْکَ الصَّلاةِ.[1]

         امام صادق علیه‏السلام مى‏فرماید: طول دیوار مسجد رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله به اندازه قامت یک انسان بود که پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله در هنگام اذان به بلال مى‏فرمود: اى بلال؟ بالاى دیوار برو و صدایت را به گفتن اذان بلند کن، همانا خداوند بادى را مأمور کرده است تا اذان را به آسمان‏ها ببرند و همانا ملائکه الهى هنگامى که صداى اذان را از زمینیان مى‏شنوند، مى‏گویند، این صداى امت محمد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله به یگانگى خداوند عزوجل است و استغفار و طلب آمرزش براى امت محمد صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهمى‏کنند تا هنگامى که از آن نماز فارغ مى‏شوند.

          2 . عن ابى‏هریرة و ابن‏عباس قالا:[2] خَطَبْنَا رَسُولُ اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله... وَ مَنْ تَوَلَّى أَذَانَ مَسْجِدٍ مِنْ مَسَاجِدِاللّه‏ِ فَأَذَّنَ فِیْهِ وَ هُوَ یُرِیْدُ وَجْهَ اللّه‏ِ تَعَالَى أَعْطَاهُ ثَوَاب أَرْبَعِیْنَ أَلْفَ أَلْفِ نَبِىٍّ وَ أَرْبَعِیْنَ أَلْفَ‏أَلْفِ صِدِّیقٍ و أَرْبَعِینَ أَلْفَ‏أَلْفِ شَهِیْدٍ وَ أَدْخَلَ فِى شَفَاعَتِهِ أَرْبَعِینَ أَلْفَ أَلْفِ أُمَّةٍ، فِى کُلِّ أُمَّةٍ أَرْبَعُونَ أَلْفَ‏أَلْفِ رَجُلٍ و کَانَ لَهُ فِى کُلِّ جَنَّةٍ مِنَ‏الْجِنَانِ أَرْبَعُونَ ألْفَ أَلْفِ مَدِیْنَةٍ و فِى کُلِّ مَدِیْنَةٍ أَرْبَعُونَ أَلْفَ‏أَلْفِ قَصْرٍ وَ فِى کُلِّ قَصْرِ أَرْبَعُونَ أَلْفَ أَلْفِ دَار...فاذَا أَذَّنَ المُؤَذِّنُ فَقَالَ:أَشهَدُ أَنْ لا الَهَ الاَّ اللّه‏ُ اکتَنَفَهُ أَرْبَعُونَ أَلْفَ‏أَلفِ مَلَکٍ  کُلُّهُمْ یُصَلُّونَ عَلَیْهِ وَ یَسْتَغفِرُونَ لَهُ وَ کَانَ فِى ظِلِّ اللّه‏ِ حَتَّى یَفْرُغ وَ کَتَبَ ثَوَابَهُ أَرْبَعُونَ أَلْفَ أَلْفِ مَلَکٍ ثُمَّ صَعِدُوا بِهِ الَى اللّه‏ِ تعالى... .[3]

         به روایت ابوهریره و ابن‏عباس رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله در خطبه‏اى فرمودند: هر کس متولى اذان مسجدى از مساجد خدا باشد و در آن فقط براى خدا اذان بگوید خداوند متعال ثواب چهل هزار هزار پیامبر و چهل هزار هزار صدیق و چهل هزار هزار شهید به او بدهد و چهل هزار هزار امت راکه در هر یک چهل هزار هزار است از شفاعت او بهره‏مند سازد و او را در هر باغى از باغ‏هاى بهشت که چهل هزار هزار شهر است و در هر شهرى چهل هزار هزار قصر و در هر قصرى چهل هزار هزار خانه... پس هنگامى که مؤذن لب به اذان بگشاید و بگوید: أشهد أن لا اله الا اللّه‏، چهل هزار هزار ملک او را احاطه کنند و بر او درود فرستند و برایش استغفار نمایند و در زیر سایه عرش خداى عزوجل باشد تا از اذان فارغ شود و ثوابش را چهل هزار هزار ملک نویسند، آنگاه آن را نزد خداى تعالى بالا برند.

          3 . محمد بن على محبوب عن محمد بن الحسین عن محمد بن على عن مصعب بن سلام التمیمى عن سعد بن طریف عن أبى‏جعفر علیه‏السلام قَالَ: مَن أَذَّنَ عَشَرَ سِنِینَ مُحْتَسِبا یَغْفِرُ اللَّهُ لَهُ مَدَّ بَصَرِهِ وَ صَوْتِهِ فِى لسَّمَاءِ وَ یُصَدِّقُهُ کُلِّ من یُصَلِّى بِصَوْتِهِ حَسَنَةٌ.[4]

         امام باقر علیه‏السلام مى‏فرماید: هر کس ده سال براى رضاى خدا اذان بگوید، خداوند به اندازه دیدرس وى و انعکاس صدایش در آسمان او را مى‏آمرزد و هر تر و خشکى که صداى او را مى‏شنود او را تصدیق مى‏کند و از ثواب هر کس که با وى در آن مسجد نماز مى‏خواند او را سهمى است و براى او به ازاى هر کس که با صداى او به نماز مى‏ایستد، حسنه‏اى ثبت مى‏شود.

          براى آگاهى بیشتر از فضیلت گفتن اذان در هر مکان دیگرى و ثواب و آثارى که براى مؤذن دارد به «باب الأذان و الأقامة و ثواب الأذان» یا «باب الأذان و الاقامة و فضلهما و ثوابهما» در کتب مختلف حدیثى مراجعه فرمائید.