1 . الحسین بن سعید عن النضر، عن ابن‏سنان یعنى عبداللّه‏، عن أبى‏عبداللّه‏ علیه‏السلام قال: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: اِنَّ أُنَاسا کَانُوا عَلَى عَهْدِ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله أَبْطَأوُا عَنِ الصَّلاةِ فِى الْمَسْجِدِ! فَقالَ رَسُولُ اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: لَیُوشِکَ قَوْمٌ یَدَعُونَ الصَّلاةَ فِى الْمَسْجِدِ أَنْ نَأْمُرَ بِحَطَبٍ فَیُوضَعَ عَلَى أَبْوابِهِمْ فَتُوقَدَ عَلَیْهِمْ نَارٌ فَتُحْرِقَ عَلَیْهِمْ بُیُوتُهُمْ.[1]

         امام صادق علیه‏السلام مى‏فرمایند: در زمان رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهبرخى از مردم در آمدن به مسجد و شرکت در نماز کوتاهى مى‏کردند. رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهفرمود: نزدیک است دستور دهیم خانه‏هاى چنین افرادى را با آتش بر سرشان بسوزانند.

          2 . و عن رُزَیق عن أبى‏عبداللّه‏ علیه‏السلام: أنَّ أَمِیرالمُؤمِنینَ علیه‏السلام بَلَغَهُ أَنَّ قَوْمَا لایَحْضُرُونَ‏الصَّلاةَ فِى الْمَسْجِدِ فَخَطَبَ فَقالَ: انَّ قَوما لا یَحْضُرُونَ الصَّلاةَ مَعَنا فِى مَسَاجِدِنا فَلا یُؤَاکِلُونا وَ لا یُشارِبُونا وَ لا یُشاوِرُونا وَ لا یُنَاکِحُونا وَ لا یَأخُذُوا مِنْ فَیئِنا شَیْئا، أَوْ یَحضُرُوا مَعَنَا صَلاَتَنَا جَمَاعَةً و اِنِّى لَأُوشِکُ أَن آمُرَ لَهُمْ بِنَارٍ تُشْعَلُ فِى دُوَرِهمْ فَأُحْرِقُها عَلَیْهِمْ أَوْ یَنْتَهُونَ، قَالَ: فَامْتَنَعَ‏الْمُسْلِمُونَ عَنْ مُؤاکِلَتِهِمْ وَ مُشارَبَتِهِمْ وَ مُنَاکَحَتِهِمْ حَتَّى حَضَرُوا الْجَماعَةَ مَعَ الْمُسْلِمِینَ.[2]

         به امیرالمؤمنین علیه‏السلام خبر رسید که گروهى براى نماز در مسجد حاضر نمى‏شوند، حضرت براى مردم سخنرانى کرد، و در ضمن آن فرمودند: گروهى براى نماز خواندن با ما در مساجد حاضر نمى‏شوند، اینان حق ندارد با ما بخورند و بیاشامند و مشورت کنند و با ما ازدواج کنند، و نیز حق ندارند از بیت‏المال مسلمین استفاده کنند مگر اینکه در نماز جماعت ما حاضر شوند. نزدیک است که اگر آنها از کار خود دست برندارند فرمان دهم خانه‏هاى آنان را با آتش بسوزانند. آنگاه امام صادق علیه‏السلام فرمود: مسلمانان از خوردن و آشامیدن و ازدواج با آنان خوددارى نمودند تا اینکه آنان در نماز جماعت مسلمین حاضر شدند.

          3 . و عن رزَیق قال: سمعت أباعبداللّه‏ علیه‏السلام یقول: مَنْ صَلَّى فِى بَیْتِهِ جَمَاعَةً رَغْبَةً عَنِ الْمَسْجِدِ فَلا صلاةَ لَهُ و لا لِمَنْ صَلَّى مَعَهُ اِلاَّ مِنْ عِلَّةٍ تَمْنَعُ مِنَ الْمَسْجِدِ.[3]

         شنیدم امام صادق علیه‏السلام مى‏فرمود: کسى که در خانه‏اش نماز جماعت بگذارد، تا از شرکت در جماعت مسجد خوددارى کند، نماز او و کسانى که با او نماز مى‏گذارند مورد قبول نیست مگر اینکه دلیل موجّهى بر ترک مسجد داشته باشند.

          4 . قال مولانا الحسن علیه‏السلام: أَلْغَفْلَةُ تَرْکُکَ الْمَسْجِدَ.[4]

         امام حسن علیه‏السلام فرمودند: غفلت آن است که مسجد را فراموش کنى.

          5 . محمد بن احمد بن یحیى عن محمد بن موسى عن الحسن بن على عن أبیه عن على بن عُقبة عن موسى بن أُکیل النمیرى عن ابن أبى‏یعفور عن الصادق علیه‏السلام قال: قال رسول اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: لاَ صَلاَةَ لِمَنْ لاَیُصَلِّى فِى الْمَسْجِدِ مَعَ الْمُسْلمِیْنَ اِلاَّ مِنْ عِلَّةٍ وَ لا غِیْبَةَ اِلاَّ لِمَن صَلَّى فِى بَیْتِهِ وَ رَغِبَ عَنْ جَمَاعَتِنَا وَ مَنْ رَغِبَ عَن جَمَاعَةِ الْمُسْلِمِیْنَ وَجَبَ عَلَى الْمُسْلِمِیْنَ غَیْبَتُهُ وَ سَقَطَتْ بَیْنَهُمْ عَدَالَتُهُ وَ وَجَبَ هِجْرَانُهُ وَ اِذَا رُفِعَ اِلَى اِمَامِ الْمُسْلِمِیْنَ أَنْذَرَهُ وَ حَذَّرَهُ فَاِن حَضَرَ جَمَاعَةَ الْمُسْلِمِیْنَ وَ اِلاَّ أَحْرَقَ عَلَیْهِ بَیْتَهُ وَ مَن لَزِمَ جَمَاعَتَهُمْ حَرُمَتْ عَلَیْهِمْ غِیْبَتُهُ وَ ثَبَتَتْ عَدَالَتُهُ بَیْنَهُمْ.[5]

         امام صادق علیه‏السلام از رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله روایت مى‏کند که فرمود: نماز کسى که با مسلمانان در مسجد نماز نخواند درست نیست [کامل نیست] مگر از روى دلیل، و کسى که در خانه‏اش نماز بخواند و از جماعت ما دورى کند غیبتش ناروا نباشد و کسى که از جماعت مسلمانان روى گرداند، عدالتش ساقط؛ و دورى از او واجب است. و اگر او را نزد پیشواى مسلمین ببرند، باید بیمش دهد و بر حذرش بدارد. پس اگر در جماعت مسلمین حاضر نشد، خانه‏اش را بر سرش بسوزانند، و کسى که به جماعت مسلمانان بپیوندد غیبتش حرام و عدالتش ثابت مى‏باشد.