1 . الحسین بن محمد عن احمد بن اسحاق عن سعدان بن مسلم عن معاویة بن عمار عن ابى‏عبداللّه‏ علیه‏السلام قال: کَانَ أَبِى اِذَا طَلَبَ الْحَاجَةَ طَلَبَها عِنْدَ زَوَالِ‏الشَّمْسِ فَاِذَا أَرَادَ ذَلِکَ قَدَّمَ شَیئا فَتَصَدَّقَ بِهِ وَ شَمَّ شَیئا مِنْ طِیبٍ وَ رَاحَ اِلَى الْمَسْجِدِ وَ دَعَا فِى حَاَجتِهِ بِمَا شَاءَ اللّه‏ُ.[1]

         از امام صادق علیه‏السلام روایت شده که فرمود: پدرم هرگاه مى‏خواست حاجتى طلب کند، به هنگام زوال خورشید طلب مى‏کرد و هر گاه آن را اراده مى‏کرد، ابتدا صدقه مى‏داد و مقدارى عطر استفاده مى‏کرد و سپس به مسجد مى‏رفت و در طلب حاجتش از خداوند متعال دعا مى‏کرد به آنچه که خدا بخواهد.

          2 . محمد بن یحیى عن احمد بن محمد بن عیسى عن على بن الحکم عن ابى‏کهمس قال: سَمِعْتُ أَباعَبْدِاللّه‏ علیه‏السلام یَقُولُ: دَخَلَ رَجُلٌ الْمَسْجِدَ فَابْتَدَأَ قَبْلَ الثَّنَاءِ عَلَى‏اللّه‏ِ وَالصَّلاةِ عَلَى النَّبِىِّ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فَقَالَ رسُولُ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهعَاجَلَ الْعَبْدُ رَبَّهُ ثُمَّ دَخَلَ آخَرُ فَصَلَّى وَ أَثْنى عَلَى‏اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ وَ صَلَّى عَلَى رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فَقالَ رَسُولُ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهسَلْ تُعْطَهُ ثُمَّ قَالَ: اِنَّ فى کِتابِ عَلِىِّ علیه‏السلام إِنَّ الثَّنَاءَ عَلَى‏اللّه‏ِ وَالصَّلاةَ عَلَى رَسُولِهِ قَبْلَ الْمَسْأَلَةِ وَ إِنَّ أَحَدَکُمْ لَیَأتِى الرَّجُلَ یَطْلُبُ الْحَاجَةَ فَیِحُبُّ أَن یَقُولَ لَه خَیْرا قَبْلَ أَن یَسْأَلَهُ حَاجَتَهُ.[2]

         ابى‏کهمس مى‏گوید: از امام صادق علیه‏السلام شنیدم که مى‏فرمود: مردى وارد مسجد شد و قبل از ثناى الهى و درود بر پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله نماز را آغاز کرد. رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: این بنده در ملاقات با خداى خود عجله کرد. سپس مردى دیگر وارد شد و خداى عزوجل را ستود و ثنا گفت و بر رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهدرود فرستاد و پیامبر اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: اى مرد، هر چه مى‏خواهى از خدا درخواست کن تا به تو داده شود، آنگاه امام صادق علیه‏السلام افزود: در کتاب على علیه‏السلام آمده است: همانا ثناى خدا و درود بر رسولش قبل از درخواست است و اگر یکى از شما نزد مردى بیاید تا از او جاجتى بطلبد، دوست دارد پیش از اظهار حاجتش سخنى نیکو به او بگوید.

          3 . الحسین بن محمد الاشعرى عن معلى بن محمد عن على بن اسباط عن سعدان بن مسلم عن بعض اصحابنا عن أبى‏عبداللّه‏ علیه‏السلام قال: کَانَ رَجُلٌ بِالْمَدِیَنةِ یَدْخُلُ مَسْجِدَ الرَّسُولِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فَقَالَ: اللَّهُمَّ آنِسْ وَحْشَتِى وَصِلْ وَحْدَتِى وارْزُقْنِى جَلِیسا صَالِحا فَاِذَا هُوَ بِرَجُلٍ فِى أَقْصَى‏الْمَسْجِدِ فَسَلَّمَ عَلَیْهِ وَ قَالَ لَهُ مَنْ أَنْتَ یَا عَبْدَاللّه‏ِ فَقَالَ أَنَا أَبُوذَرٍّ فَقَالَ‏الرَّجَلُ اللّه‏ُ أَکْبَرُ، اللّه‏ُ أَکْبَرُ! فَقالَ أَبُوذَرٍّ وَ لِمَ تُکَبِّرُ یَا عَبْدَاللّه‏ِ فَقالَ:
اِنِّى دَخَلْتُ الْمَسْجِدَ فَدَعَوْتُ اللّه‏َ عَزَّوَجَلَّ أَنْ یُونِسَ وَحْشَتِى وَ أَن یَصِلَ وَحْدَتِى وَ أَن یَرْزُقَنِى جَلِیسا صَالِحا فَقَالَ لَهُ أَبُوذَرٍّ: أَنَا أَحَقُّ بِالتَّکْبِیرِ مِنْکَ اِذْکُنْتُ ذَلِکَ‏الْجَلِیسَ فَاِنِّى سَمِعْتُ رَسُولَ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله یَقُولُ: أَنَا وَ أَنْتُم عَلَى تُرْعَةٍ یَوْمَ الْقِیامَةِ حَتَّى یَفْرُغَ النَّاسُ مِنَ الْحِسَابِ قُمْ یَا عَبْدَاللّه‏ِ فَقَدْ نَهَى السُّلْطَانُ عَنْ مُجَالَسَتى.[3]

         امام صادق علیه‏السلاممى‏فرمایند: مردى در مدینه بود و وارد مسجد پیامبر شد و گفت: خداوندا مرا از تنهایى رهایى ده و برایم همدمى برسان و همنشینى صالح نصیبم کن، که ناگاه مردى را در گوشه مسجد دید و به او سلام کرد و گفت: اى بنده خدا، تو کیستى؟ گفت: من ابوذر هستم. آن مرد گفت: اللّه‏ اکبر، اللّه‏ اکبر! ابوذر پرسید: اى بنده خدا چرا تکبیر مى‏گویى؟ او گفت: وارد مسجد شدم و از خداى عزوجل خواستم که مرا از تنهایى رهایى بخشد و همدمى برایم برساند
و همنشینى صالح نصیبم گرداند. ابوذر به او گفت: اگر آن همنشین من باشم بى‏تردید به تکبیر گفتن از تو سزاوارترم، همانا من از رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله شنیدم که مى‏فرمود: من و شما روز قیامت در باغى هستیم تا مردم از حساب خود فارغ شوند، اى بنده خدا، برخیز که خلیفه؛ مردم را از همنشینى با من نهى کرده است.

          4 . محمد بن مسعود عن عبداللّه‏ بن محمد بن خالد عن الحسن بن على الخزاز عن على بن عقبة عن داود بن فرقد قال: قَالَ أبو عبداللّه‏ِ علیه‏السلام: عُرِضَتْ لِى اِلَى رَبِّى تَعالى حَاجَةٌ فَهَجَرْتُ فِیها اِلَى الْمَسْجِدِ وَ کَذلِکَ کُنْتُ أَفْعَلُ اِذا کُنْتُ أَفْعَلُ اِذا عُرِضَتْ لِىَ الْحَاجَةُ... .[4]

         امام صادق علیه‏السلاممى‏فرماید: حاجتى براى من به پیشگاه خداوند متعال پیش آمد، پس به مسجد رفتم و همواره هنگامى که براى من حاجتى پیش آید، این‏گونه عمل مى‏کنم [به مسجد مى‏روم و از خدایم طلب مى‏کنم.]

در متون اهل‏سنت

          1 . حدثنا ابوبکر بن ابى‏شیبة عن عبداللّه‏ِ بن نمیر. ح و حدثنا ابن‏نمیر عن ابیه عن عثمان بن حکیم عن عامر بن سعید عن ابیه: أَنَّ رَسُولَ اللّه‏ أَقْبَلَ ذَاتَ یَوْمٍ مِنَ العالِیَةِ حَتَّى اذا مَرَّ بِمَسْجِدِ بَنِى مُعاوِیَةَ، دَخَلَ فرکع فیه رَکْعَتَیْنِ وَ صَلَّیِنا مَعَهُ وَ دَعَا رَبَّهُ طویلاً ثُمَّ انْصَرَفَ اِلَیْنا فقال صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: سَأَلْتُ رَبِّى ثَلاثا فَأعطانى ثِنْتَیْنِ وَ مَنَعَنِى وَاحِدَةً، سَأَلتُ رَبِّى أَلاَّ یُهْلِکَ أُمَّتِى بِالسَّنَةِ فَأَعْطَانِیها وَ سَأَلْتُهُ ألاّ یُهْلِکَ أُمَّتِى بالْغرَقِ فَأعطانیها و سَألته ألاَّ یَجْعَلَ بَأسَهُمْ بَیْنَهُمْ فَمَنَعْنِیها.[5]

         عامر بن سعد از پدرش نقل مى‏کند که وجود مقدس نبى اکرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهروزى از طرف بالا مى‏آمد تا اینکه به مسجد بنى معاویه رسید. حضرت داخل مسجد شد و دو رکعت نماز خواند و ما نیز با او خواندیم و به درگاه خداوند، بسیار طولانى دعا کرد، سپس به‏طرف ما برگشت و فرمود: سه چیز از خداى خود طلب کردم که دو چیز آن را به من داد و یکى را از من منع کرد.  درخواست کردم امّتم را در این سال هلاک نکند، پس عطا کرد به من و درخواست کردم امّت را با غرق شدن هلاک نکند پس عطا کرد به من و درخواست کردم که در بین آنان دشمنى و کینه واقع نشود، پس منع کرد مرا از این سومى.

          2 . أخبرنا عمرو بن یزید أبو بریدالبصرى عن عبدالصمد بن عبدالوارث قال حدثنا أبى عن حسین المعلم عن ابن بریدة عن حنظلة بن على أن محجن بن الأدرع حدثه أن رسول اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله، دَخَلَ الْمَسْجِدَ اِذا رَجُلٌ قَدْ قَضى صَلاتَهُ وَ هُوَ یَتَشَهَدُ فقال: أَللّهُمَ اِنّى أَسَْألُکَ یا اللّه‏ بأَنَک الواحِدُ الأَحَدُ الصَّمَدُ الّذى لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوا أَحَدْ أَن تَغْفِرَلِى ذُنُوبِى اِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ فقال رسول اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قد غفر له ثلاثا.[6]

         محجن نقل مى‏کند که پیامبر خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله وارد مسجد شد، در این هنگام مردى که نمازش را خوانده بود شهادت مى‏داد و مى‏گفت: بار خدایا درخواست مى‏کنم از تو اى که یکتا و یگانه و بى‏نیاز هستى، کسى که (هرگز) نزاد و زاده نشد و براى او هیچ‏گاه شبیه و مانندى نبوده است، اینکه گناهانم را ببخشایى، همانا تو فقط بخشنده و مهربانى. رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهفرمود: خداوند سه مرتبه او را بخشید.

          3 . حدثنا محمد عن أبوضمرة انس بن عیاض عن شریک بن عبداللّه‏ بن ابى‏نمر أنّه سمع انس بن مالک یذکُرُ: أن رجلاً دخل یوم الجمعة من بابٍ کان وُجَاه الْمِنبَرِ و رسولُ اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قائمٌ یَخْطَبُ، فاستقبل رسولَ اللّه‏ِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله قائِما فقال: یَا رَسُولَ اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله هَلَکِتَ المَوَاشِى وَانْقَطَعَتِ السُّبُلُ، فَادعُ اللّه‏ِ یُغیُثْنا، قال: فرفع رَسُولُ اللّه‏ِ یدیه فقال: اللهم اسقنا، اللهم اسقنا، اللّهم اسقنا. قالَ أنسٌ...  .[7]

         انس بن مالک نقل مى‏کند: مردى روز جمعه از در روبروى منبر وارد مسجد شد و رسول خدا در حال ایستاده خطبه مى‏خواند، آمد و در مقابل حضرت ایستاد و گفت: چهارپایان هلاک شدند، باران قطع گردیده است. از خداوند بخواه باران فرو فرستند. راوى مى‏گوید: رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهدستهایش را به سوى آسمان برداشت و گفت: بار خدایا سیراب‏مان کن، بار خدایا سیراب‏مان کن، بار خدایا سیراب‏مان کن، انس مى‏گوید... (روایت طولانى است).