1 . روى الطبرى فى التاریخ و رواه غیره أیضا: أَنَّ النَّاسَ غَشُوهُ وَ تَکَاثَرُ عَلَیْهِ یَطْلُبُونَ مُبَایَعَتَهُ... قال [على علیه‏السلام]: اِنْ کَانَ لاَبُدَّ مِنْ ذَلِکَ فَفِى الْمَسْجِدِ فَاِنَّ بَیْعَتِى لاَتَکُونُ خَفِیّا وَ لاَتَکُونُ اِلاَّ عَنْ رِضَا الْمُسْلِمِیْنَ وَ فِى مَلاَءٍ وَ جَمَاعَةٍ فَقَامَ وَالنَّاسُ حَوْلَهُ فَدَخَلَ الْمَسْجِدَ وَانْثَالَ عَلَیْهِ الْمُسْلِمُونَ فَبَایَعُوهُ.[1]

         طبرى و غیر او نقل کردند: همانا مردم در بر گرفتند و هجوم آوردند و از حضرت على علیه‏السلام طلب بیعت مى‏کردند. امام على علیه‏السلام فرمود: اگر به ناچار قرار است با من بیعت کنید در مسجد، چون بیعت با من نباید پنهانى و بدون رضایت مسلمانان صورت گیرد بلکه باید آشکارا و در میان مردم باشد. پس حضرت برخواست و مردم در اطرافش بودند، وارد مسجد شد و مسلمین بر سر حضرت ریختند و با ایشان بیعت کردند.

          2 . محمد بن یحیى عن احمد بن محمد بن عیسى عن على بن النعمان عن القاسم شریک المفضل و کان رجل صدق قال: سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِاللّه‏ علیه‏السلام یَقُولُ: حَلَقٌ فِى الْمَسْجِدِ یَشْهَرُونا وَ یَشْهِرُونَ أَنْفُسَهُمْ أُولئِکَ لَیَسُوا مِنَّا وَ لاَنَحْنُ مِنْهُمْ أَنْطَلِقُ فَأُوَارِى وَ أَسْتُرُ فَیَهْتِکُونَ سِترِىْ هَتَکَ اللّه‏ُ سُتُورَهُمْ یَقُولُونَ اِمَامٌ أَمَا وَاللّه‏ِ مَا أَنَا باِمَامٍ الاَّ لِمَنْ أَطَاعَنِى فَأَمَّا مَنْ عَصَانِى فَلَسْتُ لَهُ باِمَامٍِ لِمَ یَتَعَلَّقُونَ بِاسْمِى أَلاَ یَکُفُّونَ اسْمِى مِنْ أَفْوَاهِهِمْ فَوَاللّه‏ِ لا یَجْمَعُنِى اللّه‏ُ وَ اِیَّاهُمْ فِى دَارٍ.[2]

         قاسم شریک مفضل ـ که مردى راستگو بودـ مى‏گوید: شنیدم امام صادق علیه‏السلام مى‏فرمود: گروه‏هایى در مسجد هستند که با یادکرد ما بر شهرت خود مى‏افزایند، آنان از ما نیستند و ما از ایشان نیستیم، مى‏روم و متوارى مى‏شوم و خود را پنهان مى‏سازم [تا مبادا مردم مرا با آنان ببینند] اما آنها پرده‏درى و حرمت‏شکنى مى‏کنند، خدا رسوایشان گرداند، مرا امام خود مى‏خوانند، اما به خدا سوگند من کسى را امام هستم که اطاعتم کند، نه آن را که نافرمانى‏ام نماید، چرا نام مرا
دست‏آویز خود ساخته‏اند و چرا زبان از بردن نام من باز نمى‏دارند، به خدا سوگند که خداوند من و آنها را در یک جا گردهم نخواهد آورد.

          3 . محمد بن على بن معمر عن محمد بن على عن عبداللّه‏ بن ایوب‏الأشعرى عن عمرو الاوزاعى عن عمرو بن شمر عن سلمة بن کهیل عن ابى‏الهیثم بن التیهان أَنَّ أَمِیرَالمُؤْمِنِینَ علیه‏السلام خَطَبَ النَّاسَ بِالْمَدِینَةِ... قال: ثُمَّ خَرَج مِنَ الْمَسْجِدِ فَمَرَّ بِصِیرَةٍ فِیها نَحْوٌ مِنْ ثَلاَثِینَ شَاةً فَقَالَ وَاللّه‏ِ لَو أَنَّ لى رِجَالاً یَنْصَحُونَ لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ لِرَسُولِهِ بِعَدَدِ هَذِهِ‏الشّیَاةِ لَأَزَلْتُ ابْنَ آکِلَةِ الذِّبّانِ[3] عَن مُلْکِهِ...  .[4]

         ابوهیثم مى‏گوید: امام على علیه‏السلامروزى در مدینه براى مردم سخنرانى کرد [اعتراض به جریان سقیفه و مسائلى که گذشت] و سپس از مسجد بیرون آمد در حال عبور در راه به گوسفند انى در حدود سى رأس برخورد نمود پس فرمود: به خدا سوگند اگر به مقدار همین گوسفندان مردانى داشتم که براى خدا و براى رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آلهنصیحت مى‏پذیرفتند [حرف مرا اطاعت مى‏کردند ]فلان کس (سلطان وقت) را برکنار مى‏کردم و حقم را مى‏گرفتم.