«یَا بَنِى آدَمَ خُذُواْ زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ وکُلُواْ وَاشْرَبُواْ
                         وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ».[21]

                        «اى فرزندان آدم! زینت و آراستگى خویش را نزد هر مسجدى
                         اتخاذ کنید و بخورید و بیاشامید و اسراف مکنید زیرا او
                         اسراف‏کنندگان را دوست ندارد».

احکام فقهى

     1 ـ به کاربردن زینت در هنگام رفتن به مسجد اگر نگوییم واجب است
بدون شک مستحب خواهد بود. هم چنان که فتواى جمعى از فقها همین است.[22]

و این مطلب از فعل امر «خذوا» فهمیده مى‏شود.

     2 ـ از اطلاق آیه استفاده مى‏شود که آراستگى ظاهرى براى یک مسلمان
همواره امرى مستحب و مطلوب است و استحباب آن منحصر به حضور در
مساجد نیست.

     3 - از آن‏جا که مسجد از مقدس‏ترین مکان‏ها محسوب مى‏شود و ازطرف
دیگر هدف اصلى از ورود به مساجد قطعا انگیزه‏هاى الهى و معنوى باید باشد.
با توجه به این دو نکته، حکم سومى از آیه استفاده مى‏شود که  توجه به امور
دنیوى در عین انجام عمل معنوى مباح بلکه مستحب است.

     4 ـ از آیه استفاده مى‏شود که زینت داراى معناى گسترده‏اى است و استفاده
از آن  شامل زن و مرد شده و برخى از مصادیق آن قابل ارائه در مجامع عمومى
مى باشد. بنابراین هر نوع آراستگى ظاهرى در پوشش زیبا و مناسب براى زنان
و مردان مصداقى از زینت است.

     5 ـ از این آیه و آیه بعد از آن مى‏توان حکم شرعى دیگرى را استفاده کرد
و آن مکروه بودن ژولیدگى براى مؤمن است. کسى که به بهانه زهد و بى‏رغبتى
به دنیا خود را در منظر مردم به عنوان فردى ژولیده و با سر و وضع آشفته،
نشان مى‏دهد، نه تنها کار نیکویى نکرده بلکه مرتکب عمل مکروه شده است
این مطلب از ملامتى که در آیه بعدى (قل من حرم) به شکل سؤال مطرح است
به وضوح استفاده مى‏شود.